Orta San Giulio

“Nee papa! Ik wil echt niet verder lopen, mijn benen doen zeer en het is nog veel te ver!” Lara gaat op de grond zitten, haar armen over elkaar en haar gezicht naar beneden gericht. Enkel haar blonde krullen bewegen nog door het zachte briesje dat zijn weg door de oude straten van Orta San Giulio vindt. Het dorpje ligt in de regio Piemonte aan het Lago d'Orta, niet ver van het bekendere Lago Maggiore. Haar blauwe jurk steekt mooi af tegen het kleurenpalet van de oude stenen. Ik besluit even te wachten en ondertussen een foto te maken. Italia laat mijn hand los en rent naar Lara. “Kom nou” zegt ze zachtjes en steekt haar hand uit.

“Nee!” schreeuwt Lara.

“Dan wil ik ook niet verder lopen” besluit Italia en gaat naast Lara zitten.
Klik.
“Gaan jullie mee meiden? Het is nog maar een klein stukje. “Geen beweging en langzaam loop ik terug naar beneden. De meisjes spelen inmiddels met de steentjes die ze vinden tussen de in cement gegoten kiezels. Ze gunnen me geen blik.
“Andiamo!”
Enkel een verveelde “Pa-a-ap” klinkt er terug, “het is nog zo ver!”.
“Hoe kun je dat nu weten? Ben je hier al vaker geweest?” 
“Ik weet dat gewoon.”
Dit gaat lang duren...

Cindy heeft twintig meter verderop de kinderwagen stevig vast en slaat het tafereel beneden haar met een glimlach gade. De kinderwagen staat op het meer gericht. Ik vraag me af of een kind van 15 maanden al echt kan genieten van het uitzicht. Giulia kijkt over het Orta meer en het kleine volgebouwde eiland. Ook kijkt ze over de daken en de nauwe straatjes van het oude stadscentrum. De daken doen denken aan het sprookjesbos van de Efteling. Anton Pieck moet hier zeker geweest zijn en er flink op los hebben geschetst. In de tuin van het gemeentehuis (Il Municipio, Casa Bossi) staat aan het meer een standbeeld van de schilder Carl Heinz Schroth, daaronder het zeer toepasselijke onderschrift 'Orta e per me il piu bel posto del mondo'.

Giulia kijkt stil voor haar uit, duim in de mond, oogjes op oneindig.

 

“Meiden kom snel. Ik zag net een prinses naar boven lopen” De interesse van de meiden is gewekt.  “Waar?” roep ik vol verwachting en maak aanstalten om naar boven te rennen. Ik speel het spelletje graag mee, Cindy en ik zijn inmiddels experts in het omdraaien van de situatie. Leidt tot leuke reacties van omstanders en dat soort dingen, maar vooral voor veel plezier met tutti famiglia.
“Ze loopt net naar boven.  Het was… het was prinses Sophia.”

 

 

Niet alleen prinses Sophia, maar ook Franciscus van Assisi wacht op ons. Er zijn boven twintig kappeltjes met honderden fresco’s en een kleine vierhonderd levensechte terracottabeelden die het leven van Franciscus uitbeelden. Het indrukwerkende bedevaartsoord werd gebouwd tussen 1583 en 1788. De meiden hebben er geen weet van. Ze struinen van kapel naar kapel, arriveren steevast voor ons en vragen keer op keer of hier de prinses is. De Sacro Monte (de heilige berg ) is voor de meisjes een sprookjebos. In werkelijkheid is het van grote culturele waarde en staat het sinds 2004 op de Unesco werelderfgoedlijst.