"Uno, Due, Tre, Quatro,
Cinque, Sei, Otto, Nove, Dieci." Met de handen in haar zij en haar
heupen naar rechts gegooid staat Lara te glunderen naar de barista. Ik fluister
haar zachtjes toe dat ze Sette is vergeten, maar het overweldigende geklap en
gejuich van de barista is me voor. Een
gezellige ietwat gezette vrouw. Grijze haren vallen sluik langs haar gezicht, met haar enthousiaste lach is ze geboren. Ik gok dat ze een jaar of vijftig is.
Een kleine, oudere man die een espresso aan de bar nuttigt aanschouwt het tafereel, knikt goedkeurend, neemt een klein slokje van zijn espresso, laat het restant in zijn kopje ronddraaien en drinkt het kopje leeg. Hij kijkt op naar de barista, bedankt haar en vraagt of Giancarlo recent nog is langs geweest (hij hoort maar niks van hem). Hij lacht naar de meiden en zegt dat dochters goed voor hun vader zorgen. Zelf heeft hij er ook twee vertelt hij trots. Hij stopt zijn portemonnee in zijn jas en loopt de bar uit.
De barista beantwoordt Lara met een "Ein, Zwei, Drei…." Lara draait zich om, trekt haar schouders op en kijkt me vragend aan. “Di dove sei? vraagt de vrouw aarzelend, ze hangt voorovergebogen over de bar… Het is even stil. “Ze vraagt waar je vandaan komt… Sono Olandese” fluister ik zacht. “Sono Olandese!” roept Lara. “Aaah, Olandese, e comme ti chiami?” Sono Lara, en dit is Italia en dat is Giulia. De vrouw komt overeind roept haar dochter erbij. Ze kijkt me aan vraagt nog een keer naar de namen en schrijft ze één voor één op in haar notitieblok. Belle bionde! We drinken onze cappuccini, betalen en verlaten het mondaine Stresa met haar chique boetiekjes en overweldigende hotels met uitzicht op de Borromeïsche eilanden in het Lago Maggiore.
We rijden de bergen in naar Mottarone. Cindy is blij dat we levend aan zijn gekomen.
Gespannen zat ze in de auto tijdens de rit van twintig kilometer naar 1491
meter hoogte. De weg is niet altijd even goed, hobbelig asfalt, smal en bochtig, met een afgrond langs de
linker of rechterzijde. Vanaf de Mottarone kun je bij goed weer zeven meren
zien: Biandronno, Comabbio, Maggiore, Monate, Mergozzo, Orta, Varesa. Dit geluk
hadden we vandaag niet, slechts een schim van het Lago Maggiore en het Isola Bella
gehuld in mist. Het is een prachtig wandelgebied en in de winter kun je er skiën.
Met een moderne skischool is het er ideaal voor een wintersport met kleine
kinderen. Vind je het ook spannend om deze klim met de auto te maken? Vanaf Piazzale Lido in Stresa, waar ook de boot naar Isole Bella
vertrekt, kun je ook met de kabelbaan naar Mottarone.
We parkeren de auto en Lara, Italia en ik wandelen naar de top. Via een stenen pad, dat langs een rodelbaan loopt, komen we weer beneden en vinden we tussen de bomen een oude villa. Het lijkt verlaten. Net als we om willen draaien komt de boswachter naar buiten, hij heeft zojuist zijn pranzo genuttigd en lijkt tevreden. We groeten hem en lopen naar binnen in Villa Pizzini waar we verwelkomd worden door Paolo, gehuld in een zwart - soort van ijshockey- shirt. Er staat een grote 58 op zijn rug. We gaan zitten en Paolo legt rustig alle gerechten uit op de handgeschreven kaart, schenkt ons water en wijn in, neemt de bestellingen op en verdwijnt dan de keuken in. We zitten alleen in de huiskamerachtige eetzaal. Gele muren, oude foto’s en een ouderwetse bar kijken ons aan. In een handomdraai tovert Paolo penne rigate al tonno op tafel.
Een kleine, oudere man die een espresso aan de bar nuttigt aanschouwt het tafereel, knikt goedkeurend, neemt een klein slokje van zijn espresso, laat het restant in zijn kopje ronddraaien en drinkt het kopje leeg. Hij kijkt op naar de barista, bedankt haar en vraagt of Giancarlo recent nog is langs geweest (hij hoort maar niks van hem). Hij lacht naar de meiden en zegt dat dochters goed voor hun vader zorgen. Zelf heeft hij er ook twee vertelt hij trots. Hij stopt zijn portemonnee in zijn jas en loopt de bar uit.
De barista beantwoordt Lara met een "Ein, Zwei, Drei…." Lara draait zich om, trekt haar schouders op en kijkt me vragend aan. “Di dove sei? vraagt de vrouw aarzelend, ze hangt voorovergebogen over de bar… Het is even stil. “Ze vraagt waar je vandaan komt… Sono Olandese” fluister ik zacht. “Sono Olandese!” roept Lara. “Aaah, Olandese, e comme ti chiami?” Sono Lara, en dit is Italia en dat is Giulia. De vrouw komt overeind roept haar dochter erbij. Ze kijkt me aan vraagt nog een keer naar de namen en schrijft ze één voor één op in haar notitieblok. Belle bionde! We drinken onze cappuccini, betalen en verlaten het mondaine Stresa met haar chique boetiekjes en overweldigende hotels met uitzicht op de Borromeïsche eilanden in het Lago Maggiore.
We parkeren de auto en Lara, Italia en ik wandelen naar de top. Via een stenen pad, dat langs een rodelbaan loopt, komen we weer beneden en vinden we tussen de bomen een oude villa. Het lijkt verlaten. Net als we om willen draaien komt de boswachter naar buiten, hij heeft zojuist zijn pranzo genuttigd en lijkt tevreden. We groeten hem en lopen naar binnen in Villa Pizzini waar we verwelkomd worden door Paolo, gehuld in een zwart - soort van ijshockey- shirt. Er staat een grote 58 op zijn rug. We gaan zitten en Paolo legt rustig alle gerechten uit op de handgeschreven kaart, schenkt ons water en wijn in, neemt de bestellingen op en verdwijnt dan de keuken in. We zitten alleen in de huiskamerachtige eetzaal. Gele muren, oude foto’s en een ouderwetse bar kijken ons aan. In een handomdraai tovert Paolo penne rigate al tonno op tafel.
Een makkelijk en heerlijk recept. Snel klaar, dus ideaal na een drukke zomerse dag.
- 350 gram penne rigate
- 320 gram tonijn op olijfoliebasis (2 blikjes a 160 gram)
- 2 tenen knoflook (fijn gesneden)
- 1 rode peper (zaden verwijderd, fijn gesneden)
- 1 ui (gesnipperd)
- 400 gram pomodorini (gehalveerd)
- bos peterselie (fijngehakt + extra om te garneren)
- zout
Kook de penne al dente in een ruime pan met gezouten water. Giet ondertussen de olijfolie uit de blikjes tonijn af in een pan, verhit de olie en fruit hierin de knoflook, rode peper en ui. Voeg de pomodorini, de fijngehakte peterselie en zout naar smaak toe en verwarm nog tijdje door. Schep regelmatig om en voeg op het einde de tonijn toe. Giet de pasta af en roer alles zorgvuldig door elkaar. Serveer in diepe borden met een bosje peterselie als garnering.
Buon appetito!
