Ravioli met Aubergine

Eigenlijk wisten we het gewoon nog niet. We hadden er niet over nagedacht of er inkopen voor gedaan. We hadden er zelfs nog niet over gesproken aan de keukentafel, 's avonds op de bank of tijdens één of andere autorit. Waar velen al dagen, zo niet weken, bezig zijn met het voorbereiden van het kerstmenu, was het voor ons dit jaar een verrassing. De voorbije jaren was het op eerste Kerstdag bij ons te doen: Tutti Famiglia over de vloer, uren in de keuken en daarna uren plezier aan tafel. Maar dit jaar stond La Nonna erop dat het inmiddels traditionele kerstdiner op eerste Kerstdag in het ouderlijk huis genuttigd werd. Een uitermate geslaagde avond.

Om in de verassingssfeer te blijven hadden we voor tweede Kerstdag ook maar niets gepland. Deze dag vieren we altijd met het gezin, sinds vorig jaar met zijn vijven dus. We moesten enkel nog bedenken wat er op het menu zou komen, het was inmiddels een uur of drie in de middag.

Nu het jaar weer zijn einde nadert zijn er allerlei herinneringen die de revue passeren. Vakantie in Noord- en Midden-Italië, een bijzondere ontmoeting in Ambra, een leuke dag in Florence, zomaar een ochtend in Milaan en de Ferie delle Messi in San Gimignano. Ook bezochten we in juni Sirmione, een toeristisch dorpje aan het Lago di Garda, waarvan het historische centrum zich op een schiereiland bevindt. Enkel via de ophaalbrug van het kasteel (Rocca Scaligera) heb je toegang tot de talloze winkeltjes, smalle straatjes en gelateria waarvan het personeel ver over de toonbank hangt om je naar binnen te lokken. We liepen er wat rond en aten vervolgens in de tuin van Ristorante Re Desiderio van Roberto Mattinzoli waar zijn tante duidelijk de dienst uitmaakt. Met de energie van een kleine puppy en de felheid van een jonge kat vloog ze over het terras, gaf bevelen aan het personeel en begeleidde gasten naar hun tafel. Tussendoor was er ook nog tijd de bambini een kijkje in de keuken te laten nemen. Ik kan me nog herinneren dat ik er tortellini at, gevuld met aubergine en mozzarella. 

En dat was precies waar ik zin in had deze tweede Kerstdag. Een aangename verrassing, in plaats van tortellini werd het ravioli.

De vulling

• 1 aubergine
• 125 gram (buffel) mozzarella
• 25 gram versgeraspte Parmezaanse kaas
• olijfolie
• peper & zout

Snijd de aubergine in hele kleine blokjes van een paar vierkante millimeter, verhit een flinke scheut olijfolie in een pan en voeg de blokjes aubergine toe en bak deze al roerend. Draai na een paar minuten het vuur laag en laat de groente onder af en toe roeren gaar worden, voeg wat zout toe. Als de aubergine in je mond uit elkaar valt is deze klaar. Draai het vuur uit en laat afkoelen. Snijd ondertussen de mozzarella ragfijn en rasp de Parmezaanse kaas. Meng alles in een kom door elkaar en breng op smaak met peper en zout. Dek de kom af met folie en plaats tot gebruik in de koelkast.


Het pastadeeg

• 300 gram meel van harde tarwe (grano duro)
• 3 eieren
• pastamachine en raviolisnijder

Stort het meel op het werkblad en maak een kuil in het midden met een lepel. Breek hierin de eieren en roer het mengsel met de lepel langs de wanden zodat het meel het vocht gaat opnemen. Als het één geheel begint te worden kun je het met je handen kneden, net zo lang tot je een soepel deeg hebt. Wikkel het deeg in folie en laat een half uur in de koelkast rusten.

De ravioli

Haal het deeg uit de koelkast en snijd het in kleinere stukken. Bestrooi met wat meel en haal het deeg op stand 1 door de pastamachine. Herhaal dit een stuk of tien keer. Vouw het deeg, nadat deze door de pastamachine is gehaald, telkens een keer dubbel en zorg ervoor dat het een mooie plak wordt over de hele breedte van de pastamachine.

Zet vervolgens de pastamachine op stand 2 en haal het deeg er weer doorheen (vouw nu niet meer dubbel). Herhaal dit tot en met stand 7. Als het deeg plakt bestuif het dan met wat meel. Leg deze te drogen op een met meel bestoven werkblad. Doe dit ook voor de andere stukken deeg.

Pak de vulling uit de koelkast en schep met een kleine lepel bolletjes, zo groot als een knikker. Leg deze op de uitgerolde plakken pastadeeg. Zorg dat deze op gelijke afstand van elkaar komen te liggen (cm of 5). Doop je vinger in een bak water en maak de randen rondom de vulling vochtig. Leg er een tweede plak deeg bovenop, druk goed aan (zorg dat de lucht eruit gaat) en snijd los met een raviolisnijder. Druk de randen nog een keer aan met het uiteinde van een vork. Tot je ze gaat koken laat je ze rusten op een met meel bestoven theedoek. Maak daarna (of tussendoor) de saus.

De saus

• 3 teentjes knoflook, in dunne plakjes
• 1 blik gepelde tomaten (400 gram)
• 8 verse blaadjes basilicum (fijn gescheurd)
• 3 eetlepels olijfolie (extra vergine)
• zout

Verhit 2 eetlepels olijfolie in een pan, voeg de knoflook toe en rooster deze totdat de randen van de plakjes bruin kleuren. Voeg het blik tomaten toe en breng aan de kook, roer regelmatig. Draai het vuur laag, voeg de basilicum en zout naar smaak toe. Laat de saus een 20 minuten op laag vuur inkoken en roer er tot slot nog een eetlepel olijfolie doorheen.

Kook de ravioli in gezouten water. Ze zijn na een paar minuten klaar en komen dan ook boven drijven. Schep ze uit de pan en laat even uitlekken. Leg de ravioli op voorverwarmde borden en bedek ze met wat tomatensaus, bestrooi met wat versgemalen peper.

Buon appetito!

Zomaar een ochtend in Milaan...

Halverwege de via Dante ligt een man tegen een gevel op de grond. Zijn armen over elkaar, zijn hoofd tegen de zware stenen van het collosale gebouw. Hij draagt oude, vieze kleren en heeft een onverzorgde baard. Ik kan het vanaf de overkant van de straat en door de laagstaande zon niet goed zien, maar volgens mij slaapt hij. Mensen passeren. Hordes toeristen, studenten en zakenlui (stuk voor stuk strak in het pak). De één loopt de man straal voorbij, de ander buigt voorover en doet wat kleingeld in het geknutselde bakje dat voor hem op de grond staat.

Een groepje van vijf Engelstalige jongens stopt, ze kijken lachend naar de man. Een van hen pakt zijn telefoon en gaat op een meter of twee voor de man staan, met de rug naar hem toe. Hij draagt hippe kleren en een trendy zonnebril. Kortgeknipte kop, haren strak in de wax. Hij houdt zijn telefoon omhoog en maakt een selfie. Hij neemt rustig de tijd om te beoordelen of deze wel facebookwaardig is, delete de foto, zet een klein stapje naar links, strekt zijn arm wat verder en knipt nog een keer met zijn witte iPhone. Met zijn ogen gericht op het touchscreen loopt hij voldaan terug naar zijn vrienden.

Ik kijk naar hun gezichten, wat zouden ze denken? Eén van de jongens is het duidelijk niet eens met deze actie en zet aarzelend een stapje naar achteren. Hij neemt, ongemerkt, afstand van zijn vrienden en houdt zich afzijdig van het gelach. Een tweede jongen pakt zijn telefoon uit zijn broekzak en loopt naar de door zijn vriend gebombardeerde selfie hotspot. Een zakenman loopt vloekend langs, maakt een handgebaar en mompelt dat ze een pak rammel nodig hebben en brabbelt iets als “mancanza di rispetto”. Mijn gedachte. Ik twijfelde nog even of het aan mezelf lag, of ik niet te oud werd en ik hoopte dat de man inderdaad lag te slapen.
Wat de reden ook is van zijn zwervend bestaan: drank, drugs, gokken, baan en/ of vrouw verloren en aan lager wal geraakt, wat dan ook.

Misschien geeft dit tafereel juist de verdeeldheid van Milaan, het land of zelfs van de wereld aan. In de ochtend spraken we een vrouw in de metro. We hadden de auto geparkeerd aan de rand van de stad bij het metrostation San Leonardo om vanaf daar de metro naar het centrum te nemen. Cairoli was onze eindhalte voor dat moment en we verruilden de ondergrondse duisternis voor uitzicht op de Expo, Castello Sforzesco en de Via Dante. Opgetogen om na al die jaren Milaan weer te bezoeken. Het was onze trouwdag en wilden de bambini kennis laten maken met de stad waar onze liefde voor Italië ooit begon. Samen nieuwe plekken ontdekken. De vrouw in de metro vertelde ongelukkig te zijn in Milaan. "Italië is verscheurd, het is echt niet zo mooi als het lijkt." En inderdaad wat weten wij er nu van? Als toeristen willen wij enkel de mooie dingen zien, door een roze bril.

Op de Via Dante stopt de tweede jongen snel zijn telefoon in zijn broekzak voordat hij een foto heeft gemaakt en loopt terug naar zijn vrienden. De jongen op een afstandje van zijn vrienden zoekt ondertussen al zijn kleingeld bij elkaar. Als de andere vier snel doorlopen richting Castello Sforzesco draait hij zich om en loopt snel naar de man. Hij kijkt hem vluchtig in zijn ogen. Aan de beweging van zijn lippen herken ik een sorry, terwijl hij het kleingeld in het bakje laat vallen. De man tilt enkel zijn hand lichtjes op om hem te bedanken.

Pompoenravioli

De herfst. Vind jij dat ook zo'n mooi seizoen? Buiten verkleuren de bladeren aan de bomen in prachtige tinten rood, geel, oranje en oker. De zon laat zich nog altijd voorzichtig zien. Met een trui aan is het heerlijk door de bossen wandelen of, zoals voor ons begin september, langs de oevers van het Lago Maggiore in Noord-Italië. Ook hier kondigde de herfst zich al aan. Het pad langs de boulevard in Arona was al bezaaid met gevallen bladeren. De zon brandde niet meer zo intens op je huid en ging al vroeg onder waardoor het 's avonds behoorlijk afkoelde. Haar stralen lieten nog wel een mooie sprankeling na op het meer. Op enkele bomen groeide paddestoelen. 

Het kan in de herfst natuurlijk ook erg wisselvallig zijn; regen, wind, grijs en grauw. Op dat soort dagen of avonden, is het prima vertoeven in de keuken om ravioli te maken, gevulde pasta met bijvoorbeeld pompoen. En als je dan toch bezig bent kun je maar net zo goed een voorraad aanleggen. De versgemaakte ravioli zijn prima in te vriezen, zo kun je later na een drukke dag toch snel een bijzondere maaltijd op tafel zetten. Je kunt ze namelijk rechtstreeks uit de vriezer in het kokende water gooien en je hoeft enkel de kooktijd wat te verlengen. En de saus? Een tomaten/vlees saus past perfect en ook een simpele sinaasappel/boter saus is een erg lekkere optie. Hieronder het recept voor pompoenravioli met de tomaten/vlees saus.

De vulling

• 1 kleine pompoen
• 500 gram kruimige aardappels (bv Doré)
• 50 gram boter
• 50 gram parmigiano reggiano (versgeraspt)
• 1 middelgroot ei
• peper & zout naar smaak
• snufje versgeraspte nootmuskaat

Verwarm de oven voor op 200 graden en kook daarin de pompoen, in zijn geheel, in 1 uur gaar. Kook de ongeschilde aardappels 20- 25 minuten in licht gezouten water. Giet de aardappels af, laat ze wat afkoelen, verwijder de schillen en stamp ze fijn. Als de pompoen klaar is laat deze dan een beetje afkoelen, hak hem in stukken en schep het vruchtvlees eruit. Stamp de pompoen samen met de aardappels fijn (haal eventueel door een pureeknijper). Voeg de boter, parmigiano, het ei, de nootmuskaat en peper en zout naar smaak toe en meng alles goed door elkaar. Dek af in een kom en zet in de koelkast tot gebruik.

Het pastadeeg

• 800 gram meel van harde tarwe (grano duro)
• 8 eieren
• pastamachine en raviolisnijder
• indien er nog vulling over is maak je gewoon wat pasta bij, controleer wel of je nog ruimte in je vriezer hebt ;)

Stort het meel op het werkblad en maak een kuil in het midden met een lepel. Breek hierin de eieren en roer het mengsel met de lepel langs de wanden zodat het meel het vocht gaat opnemen. Als het één geheel begint te worden kun je het met je handen kneden, net zo lang tot je een soepel deeg hebt. Wikkel het deeg in folie en laat een half uur in de koelkast rusten.

De ravioli

Haal het deeg uit de koelkast en snijd het in kleinere stukken. Bestrooi met wat meel en haal het deeg op stand 1 door de pastamachine. Herhaal dit een stuk of tien keer. Vouw het deeg, nadat deze door de pastamachine is gehaald, telkens een keer dubbel en zorg ervoor dat het een mooie plak wordt over de hele breedte van de pastamachine.

Zet vervolgens de pastamachine op stand 2 en haal het deeg er weer doorheen (vouw nu niet meer dubbel). Herhaal dit tot en met stand 6. Als het deeg plakt bestuif het dan met wat meel. Leg deze te drogen op een met meel bestoven werkblad. Doe dit ook voor de andere stukken deeg.

Pak de vulling uit de koelkast en schep met een kleine lepel bolletjes, zo groot als een knikker. Leg deze op de uitgerolde plakken pastadeeg. Zorg dat deze op gelijke afstand van elkaar komen te liggen (cm of 5). Er zouden 2 rijen boven elkaar moeten kunnen. Doop je vinger in een bak water en maak de randen rondom de vulling vochtig. Leg er een tweede plak deeg bovenop, druk goed aan (zorg dat de lucht eruit gaat) en snijd los met een raviolisnijder. Druk de randen nog een keer aan met het uiteinde van een vork. Tot je ze gaat koken laat je ze rusten op een met meel bestoven blad. Besluit je ze niet meteen te koken, vries ze dan in. Leg de ravioli uit elkaar in een ruime bak, bedek met een stuk bakpapier en plaats voorzichtig de volgende laag.

De saus

• 1 teen knoflook, fijngesneden
• 1 ui, gesnipperd
• 500 gram gehakt (half om half)
• 800 gram ontvelde tomaten uit blik
• 100 ml rode wijn
• 8 blaadjes verse basilicum, in kleine stukjes gescheurd
• olijfolie
• peper en zout
• mespuntje chilipeper

Verhit 3 eetlepels olijfolie in een ruime pan, fruit daarin de knoflook en de ui. Voeg na 5 minuten het gehakt. Bak deze rul en bruin. Draai het vuur hoog, blus af met de wijn en laat de alcohol verdampen. Voeg de tomaten en de basilicum toe en breng aan de kook. Laat het geheel op een laag vuur 20-30 minuten pruttelen. Roer er nog een eetlepel olijfolie doorheen en breng op smaak met peper, zout en een mespuntje chilipeper.

Kook de ravioli in gezouten water. Ze zijn na een paar minuten klaar en komen dan ook boven drijven. Schep ze uit de pan en laat even uitlekken. Leg de ravioli op voorverwarmde borden en bedek ze met wat tomatensaus, bestrooi met versgemalen peper en grof geraspte parmigiano.
Buon appetito!

Risotto con spinaci e ricotta

"Je moet bij mij slapen!" Italia schuift haar dekbed uitnodigend opzij en schuift zover mogelijk naar de rand van haar kleine bedje. Voor ik wat kan zeggen dringt ze nog een keer aan. "Je moet echt bij mij slapen en het licht moet aanblijven." Ik hijs me in het kleine bedje en trek mijn benen op. Italia stopt wat van haar dekbed toe en sluit tevreden haar oogjes. Ze haalt een keer diep adem en slaat dan haar arm om me heen. Buonanotte.

Na een paar minuten verbreekt ze de stilte. "Ik wil weer op vakantie!" "Op vakantie?" Net een dag eerder kwamen we terug van een weekje aan het Lago Maggiore. Het was begin september en we hadden vanuit Dormelletto, de westkant van het meer, het nabije Lago d'Orta en Milaan verkent. 
 "Waar wil je dan naartoe?"
"Ik wil weer naar die snelle trein in het donker in Milaan."
"Weet je wat? Wij gaan een keer samen naar Milaan. Lijkt je dat leuk? Misschien gaan we dan wel met het vliegtuig."
"Ja! Dat wil ik. En ik ben bijna jarig toch? Dan word ik drie!"
"Dat klopt" bevestig ik, terwijl ik uit het bedje klim.
"Slaap lekker lieverd, ik zal het licht aanlaten, droom maar fijn over Milaan en je verjaardag."

Ongeveer drie jaar eerder ligt Cindy languit op de bank met een dikke buik. Het zal een week of vier voor de uitgerekende datum zijn geweest. In de DVD speler draait een film die op het televisiescherm in onze huiskamer tentoongesteld wordt. Het is warm in Tilburg eind augustus 2011. De schuifpui staat open, de gordijnen bewegen zachtjes door het zomerbriesje dat nog voor enige verkoeling zorgt. 

'Non ti Muovere', een film gebaseerd op de gelijknamige roman van Margaret Mazzantini, geregiseerd door Sergio Castellitto die ook de hoofdrol vertegenwoordigt. De film is nog niet afgelopen als Cindy me indringend aankijkt. Ik wist genoeg, kende die ondeugende blik maar al te goed. Zullen we het gewoon doen? hoor ik haar denken en in gedachte beantwoord ik haar vraag met Ja, waarom ook niet! en knik instemmend. 

Voor u nu andere dingen gaat denken: Het gaat hier over de naam van onze tweede dochter. We noemden haar Italia en dat werd op dat moment besloten. Zonder woorden. Enkel door het uitwisselen van onze blikken tijdens het kijken van die film.
Penélope Cruz speelt de vrouwelijk hoofdrol en luistert naar de naam Italia. Het loopt niet zo goed af met haar, maar Italia als naam sprak ons direct aan. Italia zou eigenlijk Luna gaan heten of Lucca als het jongen zou zijn geworden, dat wisten we voor de geboorte nog niet.

Italia Anna Christina | 5  Ottobre 2011 | 02:34

Tja, wie noemt zijn kind nu Italia? Dat zijn er niet zoveel, in 2011 waren we in Nederland in ieder geval de enige. Maar is het nu echt zo'n vreemde naam? Doe je ogen maar eens dicht en laat de letters in je gedachten klinken, fluister de naam zacht en spreek hem dan hardop uit... 
Mooi hè!
Het lokt heel wat reacties uit, dat wel. Van prachtig tot bijzonder tot onbegrip. In Italië zijn ze vaak vereerd, hoewel ook daar Italia geen gangbare naam is, de bambini vinden het vaak raar of grappig.

Vandaag werd Italia drie jaar. Met grote ogen kan ze je aankijken en met haar lip pruilen als ze iets doet waarvan ze weet dat het niet mag. Boos worden: onmogelijk. Genieten: voluit.  En ze wil met de metro in Milaan, de snelle trein in het donker. Dat is haar 'lievelings', zoals ze dat zo leuk zegt. Net zoals vakantie haar 'lievelings' is en gnocchi, penne pasta met tonijn, risotto met spinazie en ricotta, Sesamstraat, Dora, Minnie Mouse, K3 en die gebloemde jurk die we in Milaan bij de Benneton kochten. Oh ja, ze wil ook een keer met een luchtballon.

Buon compleanno a te Italia!

Alles wat ik zeker weet is dat ik van je hou
En dat ik door het vuur zal gaan voor jou
Ik hoop dat dat genoeg is, want veel meer kan ik niet geven
Dan hele diepe liefde
Alles voor jou

---Guus Meeuwis

Risotto con spinaci e ricotta 

• 25 gram boter
• 1 teen knoflook (fijngesneden)
• 1 grote ui (gesnipperd)
• 300 gram arboriorijst
• 100 ml witte wijn
• 800 ml groenteboullion (vooruit, van een blokje)
• 500 gram bladspinazie (grof gesneden, stengels verwijderd)
• 150 gram ricotta
• 50 gram parmigiano reggiano (versgeraspt)
• Peper & zout
• Mespuntje versgemalen chilipeper

Smelt de boter in een ruime pan (op laag vuur), en voeg als deze licht begint te kleuren de knoflook toe. Laat deze een minuutje fruiten, voeg dan de ui toe en na een vijftal minuten de rijst. Als deze glazig wordt blus je af met de witte wijn. Laat de alcohol verdampen (roer zo nu en dan) en voeg dan wat groenteboullion toe. Blijf vervolgens voortdurend roeren en voeg regelmatig wat boullion toe. Doe in gedeelten de gesneden spinazie erbij en laat deze slinken. Blijf roeren en boullion toevoegen. Na een minuut of twintig is de risotto gaar. Voeg de ricotta, parmigiano en chilipeper toe en breng op smaak met peper en zout. Laat een minuut of 5 staan en serveer dan in diepe borden en denk bij de eerste hap aan Italia...
Buon appetito!

Osteria Sottoriva

De afgelopen weken schreven we al over onze avonturen in Verona. Over het Campo Giochi en de beklimming van de Torre dei Lamberti. En na een drukke dag is het natuurlijk tijd voor La Cena, het diner. We lopen dwars door het centrum van Verona en volgen uiteindelijk de Adige, de rivier die sierlijk door Verona kronkelt. 

Onder één van de bogen in de Via Sottoriva houdt Cindy plotseling halt. ‘Dit is de Osteria waar we vorig jaar wilden eten.’ Ze weet het zeker! Ruim een jaar geleden liepen we langs deze plek, het zat er vol met Italianen. Eén blik op de borden en de tevreden gezichten van de gasten was genoeg. ‘Hier gaan we een volgende keer eten!’

In Osteria Sottoriva heeft de tijd stilgestaan. Geen menukaart, dure aperitivo of aanspraak in het Engels of Duits. Nee, puur! De menukaart is een handgeschreven bordje met daarop de gerechten van de dag en ze serveren ‘solo aqua, birre e vino.’

We twijfelen geen seconde en gaan naar binnen waar aan de vier tafels plaats is voor in totaal achtien gasten. Twee tafels zijn al bezet. Een oudere man geniet van een glas wijn en knikt ons vriendelijk welkom, een vader met twee kinderen drinkt net zijn glas leeg en vertrekt. 

‘Grazie, Arrivederci.’

‘Buonasera.' De goedlachse uitbaatster begroet ons enthousiast. Pakken jullie de grote tafel, dan hebben jullie de ruimte met de kinderwagen.’ Giulia ligt hierin te slapen. Lara en Italia krijgen gelijk een kleurplaat en stiften om mee te kleuren. Ook krijgen ze een aai door hun blonde krullen: ‘Tutti Biondi!’ roept de vrolijke vrouw uit. ‘Che belle, complimenti!’ en loopt terug naar de bar. 

Vier jongeren komen binnen om een aperitivo te nemen. Ze bestellen een fles witte wijn van de streek en beginnen druk te kletsen over vanalles en nog wat. Aan de lege tafel tegenover ons schuiven twee oudere mannen aan. De ene man is kaal en ziet er wat vermoeid uit, de ander heeft donker haar, een ruwe baard en is wat jonger. De kale man vertelt dat hij zelf ook 3 dochters heeft en complimenteert me met mijn mooie gezin: ‘Echte mannen maken meiden!’  

De mannen bestellen een karaf rode wijn en beginnen een spelletje schaak. De man met het donkere haar schenkt de glazen in en ondanks dat ze helemaal in het spel opgaan hebben ze nog altijd oog voor die blonde meisjes die alle aandacht van het peroneel en gasten opeisen. 

Een derde man komt binnen en blijft staan bij de tafel van de twee schakende mannen, hij kijkt in stilte naar hun spel. De man met het donkere haar is aan zet, 1 minuut, 2 minuten, dan een diepe zucht. ‘Giovanni!’ zegt hij kortaf. Hij kijkt niet op, pakt enkel de inmiddels lege karaf en strekt zijn arm richting Giovanni. ‘Ga wijn halen, pak voor jezelf ook een glas, ga zitten en houd je mond.’ 

Zonder aarzelen loopt hun vriend naar de bar. De man met het donkere haar doet zijn zet en zucht nog eens diep. 

Giovanni komt terug met een volle karaf rode wijn, schenkt de glazen vol en geniet in stilte van de wijn en het schaakspel van zijn vrienden.

Ook wij genieten van het heerlijke eten, de sfeer en de goede wijn. Lara en Italia eten samen de huisgemaakte lasagne, Cindy de vitello tonato, ik de tartaar met rucola. We bestellen er nog wat verdure bij. Giulia ligt nog altijd te slapen in de kinderwagen.Ook voor ons lijkt de tijd stil te staan, een maaltijd die voor altijd zou mogen duren. 

Voldaan slenteren we terug door de straten en over de pleinen van Verona. Het Piazza dei Signori is leeg, enkel Dante waakt over het plein en de terassen. Op het Piazza delle Erbe is het vergeleken met overdag helemaal rustig, de toeristen zijn naar huis of hun hotel. De Torre dei Lamberti glimlacht nog een keer naar ons en we slaan de Via Mazzini in. De winkels zijn dicht, de luiken naar beneden, er paraderen enkel wat Italiaanse stellen die zich opmaken voor de avond. Nu is de Via Mazzine op zijn mooist.

Eros Ramazotti trapt zijn concert af in de Arena. 

Luid gejuich. 

Verona gaat uit zijn dak. 

We werpen nog een laatste blik op de Arena en sluipen de stad uit. 

‘Grazie Verona, a presto!’

Campo giochi

Net over de Ponte Scaligero in Verona ligt het Campo Giochi, een afgesloten speeltuin die gelukkig

nog niet is ontdekt door de toeristen. Er is een verkeerstuin, er zijn glijbanen, schommels, wipwaps... Eigenlijk alle speeltoestellen die je maar kan wensen als kind en genoeg voor urenlang vermaak.

Aan het einde van de middag schijnt een laaghangende zon door de bomen in het park. Moeders en oma’s rennen achter de kinderen aan of maken een praatje. De sfeer is ontspannen, de tijd lijkt er stil te staan. 
Lara en Italia rennen direct naar een soort draaimolen. Niet meer dan een metalen schijf met een handwiel in het midden en rondom bankjes met een metalen railing. Als je aan het handwiel draait komt de carrousel langzaam in beweging. 

Het is een populair speeltoestel bij de Italiaanse kinderen, klein en groot springen erop en eraf. De grotere kinderen zwengelen het apparaat aan door vanaf de grond aan de railing te sleuren.

Rond en rond.... 

Blonde krullen en twee lachende gezichtjes komen keer op keer voorbij. 

´Sneller, harder!´ 

Een Italiaans meisjes met lang donker haar draait aan het handwiel alsof haar leven ervan afhangt. Italia heeft haar armen stevig om de railing geklemd, ze gilt het uit van plezier. Ze weten van geen ophouden, ´nog een keer, nog een keer!´ 

Weer een zwengel. 

De taal van spelen is voor alle kinderen gelijk. Ongecompliceerd en onbevangen. 

Rond en rond...

Torre dei Lamberti

Niet alleen verstand komt met de jaren, ook angst. Vroeger was je misschien nergens bang voor, klom je overal op en af en kende je geen gevaar. De laatste jaren is het anders. Misschien is het hoogtevrees of wellicht speelt de verantwoordelijkheid voor het gezin een rol.

Zo had ik een weeïg gevoel in mijn benen toen ik de railing van de trap losliet en rustig naar de rand liep. Italia en Lara stevig aan de hand, Giulia in een draagzak. De meisjes hadden nergens last van en versnelden hun pas. Lara stak haar hand door de spijlen en wees naar een groot gebouw. Italia rende de andere kant op van de toren om hetzelfde te doen, Cindy kon haar nog net vastpakken. We waren niet bepaald op ons gemak, ons hart klopte in onze keel. Voorzichtig keken we samen over de rand. 

‘Wat een uitzicht!’

Torre dei Lamberti is gebouwd tussen 1172 en 1464 en grenst aan de sfeervolle pleinen Piazza delle Erbe en het Piazza dei Signori midden in Verona. De stenen en metalen trappen leiden naar 84 meter hoogte en een prachtig uitzicht over de stad. Er is later ook een lift ingebouwd waarmee je het grootste gedeelte van de trappen kunt overslaan. Het laatste gedeelte neem je de metalen trap en klauter je omhoog tussen de vier immense torenklokken met onder je slechts een flinke diepte.

Terwijl we staan te genieten van het uitzicht klinkt er muziek, het komt uit de Arena. Het is geen opera zoals normaal in de zomermaanden wordt opgevoerd. Het klinkt als popmuziek. Een hele bekende stem vult de lucht in Verona. Voorzichtig dalen we weer af en eenmaal beneden vervolgen we onze tocht door de straten van Verona. We nuttigen een lunch aan de Adige in de buurt van de Ponte Pietra bij Cappa Cafè. Dwalen door kleine straatjes en genieten van alles wat de stad te bieden heeft. Ook lopen we langs het colosseum waar tientallen tienermeisjes staan te gillen bij de artiesteningang. ‘Wat is er aan de hand?’  Verbaasd kijken een aantal meisjes ons aan, ze giechelen wat en roepen dan in koor: ‘Eros Ramazotti!’

Verona

Eén van onze favoriete steden in Italië is Verona,  ‘la Città dell’Amore’. Het verhaal van Romeo en Giulietta, opera in de Arena, 2000 jaar historie. De liefde is overal voelbaar in deze stad.  Daarom de komende weken een viertal Verona blogs. Ze gaan niet over de Arena of het beeld van Giulietta, wel over een fijne koffiebar, leuke speeltuin en een bijzondere Osteria. Laten we beginnen met de koffiebar....

In de vroege ochtend komen wij de stad binnen via de indrukwekkende Corsa Porto Nuova. Net voor we het centrum inwandelen bij de Arena nemen we een cappuccino bij bar Commercio. De barista draait zijn ritme. Al jaren is dit zijn domein. Vele toeristen zijn voorbijgelopen, een enkeling zal genoten hebben van zijn kunsten. Een man in de hoek drinkt een caffè en eet een brioche, hij leest La Gazetta maar is niet van hier. Wel is hij helemaal ingeburgerd, zijn Engelse accent weet hij goed te verbergen en hij gedraagt zich als een echte Italiaan. 

Aan de bar staat een oudere dame. Ergens in de 60, mischien zelfs 70. Ze is gekleed alsof ze naar een belangrijke bijeenkomst gaat, statig, haar haren keurig in model. Fare una bella figura, ook op die leeftijd en het zou zo maar kunnen dat ze altijd zo gekleed gaat. Ze vraagt om een beetje melk in haar espresso en kijkt wat zenuwachtig op haar horloge. De barista schenkt haar met veel plezier wat warme melk bij. Ze drinkt haar kopje in één teug leeg en kijkt nogmaals op haar horloge. Allora, tien voor elf. Ze bestelt een glas witte wijn, een Soava. Met evenveel plezier schenkt de barman haar een mooi glas in. Ze neemt een slok en ik proost met mijn cappuccino. ‘Cin Cin’ klinkt het. 

 De vrouw drinkt haar glas rustig leeg en vertrekt, net als wij, op weg naar een bijzondere dag in Verona.    

Volgende week beklimmen we een toren (Torre dei Lamberti) midden in het centrum van Verona?
Buon divertimento!

Pici all'aglione

Vanaf een afstandje zijn ze al te zien, de veertien torens van San Gimignano. Ooit stonden er 72 in dit zeer goed bewaarde middeleeuwse stadje gelegen in het centrum van Toscane, zeg maar het Manhattan van de middeleeuwen. De torens werden gebouwd als machtssymbool tussen de 11de en de 13de eeuw door rijke families.

Via een onopvallende poort wandelen we San Gimignano binnen. Er klinkt tromgeroffel, we zien paarden, ridders, jonkvrouwen. Ze maken zich op voor het Ferie delle Messi: Een driedaags middeleeuws festival dat jaarlijks in juni wordt gehouden en waar de vier wijken het tegen elkaar opnemen. Op het ritme van de trom loopt de stoet richting het Piazza Duomo. Een bijzondere sfeer, een sfeer van saamhorigheid, een sfeer van weleer. Wij volgen een stuk en lopen dan via smalle straatjes richting het overvolle Piazzo Duomo. De spanning is duidelijk voelbaar en het is mooi om te zien dat de lokale bewoners het festival meer dan serieus nemen. Voordat we het plein bereiken zijn we al stiekem aan het kijken waar we onze pranzo gaan nuttigen. We slenteren door de straten en laten onze ogen glijden over de menukaarten die buiten gepresenteerd staan. Zo ook in een klein zijstraatje van de Via Matteo, bij een kleine osteria. De kok is deeg aan het kneden en zingt luidkeels met de radio mee.

Op het plein -Piazze Duomo- worden, onder luid gejuich, de ridders en paarden voorgesteld die de volgende dag zullen strijden tijdens een steekspel (Giostra dei Bastioni). De toeschouwers verraden uit welke wijk ze komen en een zwaardgevecht barst los.
Terwijl de voorbereidingen en het gejuich doorgaan op het dorpsplein lopen wij terug naar de zingende kok in de Via dei Marsili. Vanaf het plein, onder de poort door linksaf het kleine straatje in, lopen we de osteria binnen. "Un tavola per due e tre bambini, per favore". De cameriere kijkt ons aan, krabt aan zijn voorhoofd en kijkt rond in de overvolle zaak. Hij vraagt ons de kinderwagen te verstoppen in de gang, tovert wat stoelen te voorschijn en creëert een plekje midden in de zaak. Twee jonge dames aan het tafeltje naast ons kunnen hun ogen niet van de meisjes afhouden en vragen of ze een foto mogen maken. Het zijn twee zusjes, samen op vakantie in Toscane, ze komen uit de buurt van Milaan en zijn voor het eerst in San Gimignano en bestellen net als ons Pici!

Pici all'aglione 
Pici is een dikke handgerolde spaghetti van alleen meel en water. Er zijn in Toscane (vooral in Montepulciano) handige rollers te koop (zie foto onderaan) om de pici te rollen. De aglione saus (knoflook tomatensaus) is overheerlijk in zijn eenvoud.

 

Voor 4 personen

• 400 gram meel (Tipo'00)
• water
• 400 gram tomaten (ontveld of een blik tomaten)
• 4 tenen knoflook, fijngesneden
• 1/2 rode peper (fijngesneden zonder zaadjes)
• olijfolie
• zout

Maak van het meel een bergje op het werkblad en voeg zoveel water toe als nodig. Kneed het geheel tot een glad, elastisch deeg en laat even rusten. Zet ondertussen een pan met ruim water op het vuur en maak de saus: Snijd de knoflook en de halve rode peper fijn. Verhit een flinke scheut olijfolie in een pan en fruit de knoflook en peper. Voeg de tomaten toe en zout naar smaak. Laat het geheel 15 minuten op laag vuur pruttelen. Rol ondertussen het deeg met een roller uit tot een plak van 3-5 millimeter, smeer in met olijfolie en rol ongelijkmatige slierten met de daarvoor bestemde roller. Zout het kokende water en kook de pici al dente. Giet af, meng met de aglione saus en serveer direct in diepe borden.

Buon appetito!

Na regen komt zonneschijn

KABOEM! Het begint flink te onweren. Lara huilt. “Wat is er?” vraag ik bezorgd. Papa moet thuiskomen. Nu! “Hij komt zo thuis lieverd…” “Nee, hij moet nu thuiskomen. Het regent heel hard. Ik wil dat hij er nu is. We gaan hem zoeken!”
“Lara we kunnen toch niet zomaar gaan rijden. Wij weten helemaal niet welke kant hij is opgefietst.

Vroeg in de ochtend, na het ontbijt, ging papa fietsen vanaf camping La Chiocciola in Toscane. Een camping waar de Italiaanse cultuur de overhand heeft, de prijzen normaal zijn en het eten typisch Italiaans is. De meiden hadden de tafel gedekt. Heerlijke brioches, Nutella, jam, appelstroop en onze favoriet "Campagnola" koekjes. Alhoewel Italianen deze koekjes alleen met het ‘colazione’(ontbijt) eten kunnen wij er geen genoeg van krijgen en er gaan dan ook altijd de nodige zakken terug mee naar huis.
Ik bleef met de meiden achter op de camping. “Zwemmen, zwemmen!” Lara en Italia waren het er samen over eens, er moest gezwommen worden. En dat idee was zo gek nog niet met temperaturen boven de dertig graden. Bepakt en bezakt vertrokken wij richting het zwembad. Daar was Lara’s vriendinnetje Eva, afkomstig uit Duitsland. Samen speelden zij tikkertje. Na een aantal uur verkoeling was het tijd om terug te keren naar de caravan, -Papa zal zo wel thuiskomen- onderweg nog even schommelen en glijden in het speeltuintje midden op de camping. Toen begon het te regenen...
En niet zomaar regen, het kwam echt met bakken uit de hemel, donder en bliksem. Ondertussen vroeg ik me af: Björn rijdt toch niet op banden zonder profiel en niet te hard? Als hij maar even schuilt, nu is fietsen echt niet verantwoord.

Lara staat me streng aan te kijken. “Wij gaan gewoon rijden” zegt ze stellig en ze drukt haar handen stevig in haar zij. Om haar gerust te stellen besluit ik met de auto naar de ingang van de camping te rijden. Helaas, hij is nog niet in zicht. Dan toch maar richting Ambra. Ook daar is hij niet te zien. Het regent en onweert nog altijd hard en Lara huilt alsmaar harder. Ik besluit de andere kant op te rijden, richting Bucine. Na een 10-tal kilometer wordt het droog en daar zien wij hem, eindelijk! Een lach verschijnt op het gezicht van Lara en papa lacht verrast terug.
”Papa, je bent niet nat?” zegt Lara verbaasd.
“Nat, waarvan?”
"Het heeft daarnet toch heel hard geregend? Heel de camping is nat. Wij gingen jou zoeken”. “Ik heb helemaal geen regen gehad. Ik reed in een prachtige klim en zag in de verte enkel wat bewolking. Ik had er geen benul van dat dit op de camping was."

Die middag gaan we naar San Gimignano… Wat wij daar beleefd hebben (en aten) lees je in de volgende blog op La Vita è Bella.

Ambra

Het was vrijdag, het was nog vroeg. Vanuit Capanolle, waar we verbleven op camping La Chiocciola, reden we over de SP540 naar Bar della Piazza in Ambra. Een fijne plek om zo rond de klok van negen uur neer te strijken voor een caffè, cappuccino, latte bianco of een brioche. Er gebeurt altijd wat op het gezellige pleintje waar ook de lokale bevolking hun dag begint. Heftige duscussies over het weer, de politiek en het voetbal of de plaatselijke middenstand die zich druk maakt over de wegwerkzaamheden in het dorp en de verkeerd geparkeerde auto's. Binnen in de bar flirten de oudere mannen met de barista: "grazie  bella cara" al roerend in een klein kopje met espresso.

Na onze gebruikelijke cappuccino en warme melk met cacao voor de bambini, wandelen we terug naar de auto. De weg loopt wat naar beneden. Italia rent, ze rent haar eigen benen voorbij en als de punt van haar slipper in het asfalt blijft steken struikelt ze. Haar rechterknie raakt het korrelige oppervlak, ze kijkt op, is even stil en begint vervolgens te brullen. Op dat moment loopt er een man langs. Hij heeft net wat inkopen gedaan en loopt met 2 plastic tasjes in zijn hand. In de achterzak van zijn werkbroek zit een stuk pecorino, ik schat een gram of 400. Hij stopt, knielt, kijkt naar de bloedende knie van Italia en streelt door haar blonde krullen. "Ontsmetten!" zegt hij met enigszins serieus gezicht en gebaart te volgen. Zonder aarzelen  lopen we achter de man aan. Nog altijd de plastic tasjes in zijn hand en de pecorino in zijn achterzak. We lopen het straatje uit, links over het plein, langs de speelgoedwinkel, via een kiezelpad omhoog. De man heeft inmiddels een groene poort geopend en draait zich om. Hij lacht vriendelijk en loopt naar binnen. Nog altijd snikkent pakt Italia mijn hand extra stevig vast.

We lopen ook naar binnen en komen terecht in een zelfgebouwd schuurtje met een klein keukentje waarin de man duidelijk iets aan het zoeken is. Hij komt terug met een verbanddoos en diverse ontsmettingsmiddelen, overhandigt deze en zet een stoel neer voor Italia. Ze gaat zitten en laat zich verplegen. De man verontschuldigt zich voor de rommel. Ik complimenteer hem juist voor deze fijne plek, het heeft een prettige en bijzondere sfeer. Trots vertelt hij alles zelf te hebben gebouwd, loopt naar de voorraadkast en komt terug met een pot zelfgemaakte aarbeien jam. Dan neemt hij Italia mee naar de moestuin. Lamponi, fragole, prugne. Hij plukt alles wat rijp is, wast het fruit zorgvuldig en geeft ze in een plastic bekertje mee. We bedanken de man hartelijk en hij zwaait ons na tot we volledig uit beeld verdwijnen.

"Wat is er papa?" Italia stopt net een verse aardbei in haar mond en kijkt me met grote ogen aan, terwijl ik stil voor me uitkijk. Omdat ik niet direct reageer trekt ze aan mijn arm, "Papa, wat is er?!" Ik aarzel even en draai me dan om. "Weet je Italia, ik ben helemaal vergeten zijn naam te vragen". 

Gnocchi di Ricotta

Deze week nemen we je mee naar Levico Terme. Een elegant dorpje in Noord-Italië (Trentino), gebouwd tegen een helling op 520 meter boven zeeniveau. Levico Terme heeft een kleine 8.000 inwoners en is bekend vanwege zijn thermen: Op 1500 meter hoogte tussen de naaldbomen in Vetriolo sijpelt het thermale water uit de rotsen. Het arseen- en ijzerhoudende water heeft een therapeutische werking dat uniek is in Italië. Vanaf een afstandje trekt de kerktoren midden in het dorp alle aandacht. De zon weerkaatst op de witte stenen. Onderaan de trappen, die naar de ingang van de kerk leiden, staat een fontein. Twee blonde meisjes staan met hun tenen op de rand, omgeven door geurige bloemen. Het water uit de fontein stroomt verder naar beneden door de Via Dante, de winkelstraat van het dorpje. Een stroompje van een halve meter breed. Gelijkvloerse houten vlonders maken de winkels en barretjes bereikbaar. De vlonders zijn niet interessant, wel is het leuk om over het stroompje heen te springen. Een halve meter is nog net wat te ver voor de meisjes van 3 en bijna 2 jaar oud. Ze stappen met de voetjes in het water, gelukkig is het slechts een paar centimeter diep. En ach, de zon schijnt.

Een stukje buiten het centrum vinden we La Vecchia Fattoria waar we kennismaken met Tessa, een geweldige keuken en intense gastvrijheid.

Tessa uit Haarlem ging na haar studie op reis. Met een groep vriendinnen vertrok ze naar Italië. De plek aan het Gardameer die ze hadden uitgekozen was vol en zo kwamen ze via een omweg terecht in Levico Terme. Een hele onderneming eind jaren ‘70. Er waren nog niet overal snelwegen, geen tunnels door de bergen en ook was er nog geen snelle treinverbinding. Dat ze liever aan het Gardameer had gezeten was Tessa al snel vergeten. Niet alleen bleek Levico Terme een hele fijne plek, ze vond er ook de liefde. Ze werd verliefd op Tiziano, de zoon van een hoteleigenaar. Terug in Nederland bleef de liefde standhouden. Na twee jaar op-en-neer reizen besloot ze voorgoed naar Italië te vertrekken. Al snel droeg Tessa een nieuwe achternaam: Vettorazzi. Twee zonen en een dochter maakte het gezin compleet. Het hotel groeide uit tot een ristorante, pizzeria en bed & breakfast. Vanaf het terras kijk je uit over de vallei. Terwijl de zon ondergaat vloeit de wijn rijkelijk en strelen de heerlijke gerechten onze tong, de kok vertrouwt ons de ingrediënten toe van de Gnocchi met Ricotta.

GNOCCHI DI RICOTTA

• 250 gram ricotta
•  1 ei
• 100 gram meel (Farina ’00)
• 25 gram versgeraspte parmezaanse kaas
• peper en zout

Meng alles door elkaar tot een stevig deeg. Laat afgedekt een uur rusten in de koelkast. Schep met een  ijsschep halve bollen en kook deze in licht gezouten water. De gnocchi komen vanzelf bovendrijven. Schep ze eruit en laat kort uitlekken. Serveer met een notensaus (Meng hiervoor de volgende ingrediënten in een vijzel of keukenmachine: 150 gram gepelde hazelnoten, 1 teen knoflook, 50 gram versgeraspte parmezaanse kaas, scheutje melk, 6 eetlepels extra vergine olijfolie, peper en zout)

Buon appetito!

Onze Top 5: Italiaanse hits!

De reis naar Italië maken wij meestal met de auto. Voor wie denkt; dat is toch saai? Niets is minder waar. Zo’n reis betekent urenlang pret… hunkerend naar de mooie camping of agriturismo waar wij dit keer aankomen. Ook de bambini zijn al helemaal gewend aan de reisafstand.

Eén CD die altijd meegaat  in de auto is de “Beginnerscursus Italiaans”. Ondertussen kunnen wij de oefeningen die hierop staat wel dromen. En dat is maar goed ook, je leert een goede basis van de Italiaanse taal. De bevestiging dat de basiskennis erin zit is altijd fijn, nog even en dan gaan wij het in de praktijk toepassen…

Zo gauw we de grens passeren stemmen we gelijk af op de radiozender “RTL 102.5”. Dé nummer één radiozender van Italië wat ons betreft. Terwijl we genieten van het temperament van de deejays ‘vliegen ‘ we naar onze bestemming. De laatste hits in Italië vullen de ruimte in de auto. Nog een paar km. Aanstekelijk… Binnen een mum van tijd wanen wij ons in Italiaanse sferen, met alle handgebaren van dien.

Voor wie alvast in de stemming wil komen: Onze top 5 van de afgelopen jaren:

1.  Biaggio Antonacci, Chiedimi Scusa
   
2. Volgens hem: Emma Marrone, Dimentico tutto 
   Volgense haar: Emma Marrone, Ma Che Vita Fai 
3. Modà featuring Jarabedepalo, Dove è sempre sole
   
4.  Francesco Renga, Il mio giorno più bello del mondo
   
5. Negramaro, Un amore così grande
   

Buon divertimento!

Gnocchi al Pomodoro

Boodschappen doen in Italië is erg leuk. We hebben het dan ook tot een ware kunst verheven. Er zijn tal van producten die thuis in Nederland niet of lastig verkrijgbaar zijn en als je er dan toch bent en nog wat ruimte over hebt, dan kun je die maar beter goed benutten. Dat is overigens met een vrouw en drie kinderen nog een behoorlijke uitdaging. Hoe dan ook heeft de auto na een paar weken Italië meer weg van een mobiele supermarkt dan van een gezinsauto. Overal zitten producten verstopt: Flessen wijn liggen onder de autostoelen, pakken meel boven op de koffer, gedroogde pasta, pizzocheri, polenta en funghi tussen de kleding en de kinderspullen. Eenmaal thuis is het fijn met die producten aan de gang te gaan. Tijdens het bereiden of het eten van de meegenomen risotto, pasta of polenta denken we even terug aan de vakantie. Mooie herinneringen aan het fornuis en aan tafel.

We verbazen ons ook wel eens in de supermercato...

Een verhaal en een recept

In de rij bij de kassa staat een Nederlands stel, middelbare leeftijd, zo te horen komen ze ergens uit Noord-Holland. Terwijl Lara rondkijkt naar wat er zich allemaal in de winkel afspeelt beklagen zij zich over dat het allemaal zo langzaam gaat. ‘Zal ik de auto vast halen en voor de deur zetten dan hoeven we niet zo’n eind te lopen. Je sjouwt je rot!’ klaagt de man. Het wagentje ligt vol met blikken bier van Nederlands fabrikaat, chips en gemaksvoedsel. In ons mandje verse tomaten, gnocchi di patate, knoflook, een fles extra vergine olijfolie en verse volle melk uit Trentino. We maken ons klaar voor de luch en gaan gnocchi al pomodoro maken. Pranzo!

De vrouw is aan de beurt. Ze wisselt geen woord met de jonge cassière en gunt haar geen blik waardig. De lichaamstaal van de cassière spreekt boekdelen, haar vrolijke uitstraling verandert direct, ze is duidelijk geïrriteerd.‘Cinquantotto trentacinque’ deelt ze kortaf mede. De vrouw  kijkt gelijk op. ‘Wat?’ reageert ze in het Nederlands. De cassière draait het scherm om waar het bedrag in cijfers opstaat. ‘Oh, 58.35’, verzucht de vrouw. Ze betaalt en krijgt er nog net een ‘nou dankjewel hè’ uit. De cassière geeft enkel een knikje en de vrouw haast zich de winkel uit.
Dan gaat Lara voor de cassière staan. ‘Buongiorno’ roept ze vrolijk. De cassière begint weer te lachen en begroet haar vriendelijk.‘Ciao bella, parli bene Italiano. Complimenti!’
Lara lacht en helpt met het inladen van de boodschappen terwijl de cassière de boodschappen scant.We rekenen af en Lara zwaait druk met haar rechterhand.‘Ciaaao’.
De cassière zwaait enthousiast terug en kijkt ons na terwijl we de winkel uitlopen.
‘Ciao bella bionda’.

Gnocchi al Pomodoro

Een perfect gerecht voor op de camping. Makkelijk te maken en met heerlijke verse zongerijpte tomaten en geurige knoflook zeer smaakvol. De gnocchi uit het koelvak in de Italiaanse supermarkt zijn, in tegenstelling tot in Nederland, een prima alternatief voor de zelfgemaakte verse variant.

Voor 4 personen

• 500 gram Gnocchi di patata
• 5 rijpe tomaten in grove stukken gesneden
• 3 teentjes knoflook in dunne plakjes
• 5 blaadjes basilicum, gescheurd
• zout 
• 4 eetlepels extra vergine olijfolie
• peper en parmezaanse kaas

Verhit 3 eetlepels olijfolie in de pan en fruit kort de plakjes knoflook. Voeg de tomaten toe zo gauw de knoflook licht begint te kleuren. Als de tomaten koken voeg dan een halve theelepel zout toe, de basilicum en laat op een laag vuur pruttelen.
Kook ondertussen de gnocchi in licht gezouten water en schep deze eruit met een schuimspaan als ze boven komen drijven. Laat ze even uitlekken en voeg toe aan het tomatenmengsel en meng er nog een eetlepel olijfolie door. Bestrooi eventueel met wat peper en versgeraspte parmezaanse kaas.

Buon appetito!

Firenze

"Kijk daar eens Lara en Italia, zien jullie waar de mensen staan daarboven." Sophie wijst naar de koepel van de Dom. Lara knijpt haar ogen samen, "Ik zie het niet..." Nerveus kijkt ze nog een keer in de richting van het immense gebouw. Nog altijd geen succes. Italia is inmiddels afgeleid door al het moois om haar heen en rent rond over het dakterras. We staan op het dak van het warenhuis La Rinascente aan het Piazza della Republica, het middelpunt van Florence (Firenze). Sophie Kruijsdijk gaat ons vandaag haar stad laten zien. De van origine Arnhemse is 4 jaar geleden vertrokken naar Florence en woont sinds kort samen met haar Italiaanse vriend Marco. Ze geeft Engelse les, schrijft voor Ciao Tutti en De Smaak van Italië en geeft daarnaast rondleidingen aan kleinere groepen. Zoals je wellicht wél zou verwachten was het op de eerste plaats niet de liefde die Sophie Nederland voor Italië deed verruilen. Dat was al voorbehouden aan haar ondernemergeest en nieuwsgierigheid.

Ondertussen ziet Lara nog altijd de mensen op de Dom niet. Het is ook lastig te bevatten dat die kleine miniatuur poppetjes mensen zijn. "Zie je dan misschien wel die gouden bal op de koepel?" vraagt Sophie. Ze houdt de schouder van Lara vast en draait haar in de goede richting. "Ja die zie ik!" roept Lara opgelucht. "Het lijkt een klein balletje vanaf hier", vertelt Sophie, "maar deze is zo groot dat er wel een tafel met 6 stoelen in zou passen."

En zo begon een bijzondere dag in Florence, het was maandag 16 juni, het weer was zacht. Het was niet zo warm als de voorbije week. Florence ligt namelijk in het midden van een vallei en bij hoge temperaturen blijft de warmte onaangenaam in de stad hangen. Het is dan beter de stad te ontvluchten of om verkoeling te zoeken bij de Arno. Maar die dag hadden we geluk, het was zelfs 'lange broeken' weer. Echt weer om alles te zien, te proeven en te voelen van deze wonderschone stad.
Mocht je nu overigens klaarzitten om meegenomen te worden naar alle highligths van Florence, dan moet ik je teleurstellen. We hielden slechts kort halt op het Piazza del Duomo, zagen de Ponte Vecchio op een afstandje en het Pallazzo Piti, het Pallazo Vecchio, de Bobolituin, het Uffizi, ...? We lieten ze stuk voor stuk links dan wel rechts liggen.

We verlaten het warenhuis en lopen richting de Dom. Nog geen 50 meter verder houden we al weer halt. "Loop hier maar eens naar binnen", kijk goed naar het interieur en kijk vooral naar boven". Sophie had niets te veel gezegd, Gilli is een museum op zich."Il Salotto buono da Firenze" en dat al sinds 1733. De mooiste dingen in Florence zijn op verrassende plekken te vinden. Gewoon Sophie volgen en naar haar prachtige verhalen en grappige anecdotes luisteren. Zo beland je op de mooiste pleinen en leukste wijken, ontdek je onbekende pareltjes en eet je de lekkerste gelati. Eigenlijk alles wat je niet standaard in de toeristengidsen leest. Terwijl we ons richting Mercato Centrale begeven praten we over het leven in Florence, de problematiek rond de jeugdwerkloosheid en het (niet altijd prettige) temperament van de Italianen. Zo is het lastig om vriendschappen op te bouwen met Italiaanse vrouwen, er is nogal wat achterdocht.

"Wat is dit?" Lara wijst naar de hopen vlees in de vitrine, om haar heen hangen parmahammen en worsten. Overal zijn kraampjes met kaas, vlees, vis, groente en (verse) pasta. Mercato centrale is één van Europa's grootste overdekte versmarkten. Daar waar de italianen staan te dringen weet je zeker dat er kwaliteit verkocht wordt. Geduldig legt Sophie alles uit en Lara blijft maar vragen van welk dier de hoopjes afkomstig zijn. Lever, niertjes, tong, pens, bistecca alla fiorentina. Alles ligt zo puur als het maar kan gepresenteerd. Op de bovenverdieping vind je diverse restaurantjes, wijnbarretjes en proeflokalen waar je de hele dag terecht kunt om te genieten van het allerbeste.

We lopen verder. Over de markt van San Lorenzo en het Piazza Santa Maria Novella, we steken de Arno over en nemen een heerlijke gelato in de beste gelateria. Ook hier had Sophie niets te veel gezegd: Het is voor het eerst deze ochtend dat iedereen stil is. Uiteindelijk belanden we in de wijk Santo Spirito, hier is het minder druk en vind je het echte leven. Hier wonen de Florentijen. Een prettige wijk waar achter de dubbele deuren en in de souterrains van de panden allerlei ambachten te vinden zijn. Op het mooie, rustieke Piazza Santo Spirito is het tijd om afscheid te nemen, Sophie geeft ons nog de nodige tips mee voor de rest van de dag en beveelt ons een goede osteria aan op het plein (hierover volgt later nog een blog). Als Sophie terugwandelt naar haar fiets op het Piazza della Repubblica, hebben Lara, Italia & Giulia hun favoriete plekje gevonden bij de fontein. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen en wij ook niet, hier gaan we nog vaker terugkomen!

Wil je ook een bijzondere dag in Florence? Neem contact op met Sophie en bekijk Florence door de ogen van een local. Of geniet thuis van alle mooie verhalen en foto's en bestel de 292 pagina's tellende Ciao tutti Special (#7 Firenze – Stad aan de Arno).

Buon divertimento!