Het is bewolkt als we vertrekken vanuit Bolsena. De vorige avond heeft het flink geregend en geonweerd. Tot diep in de nacht werden het meer en de omliggende heuvels opgelicht door harde flitsen. We verlaten de regio Lazio, rijden Umbrië binnen en nemen bij Orvieto de snelweg. Gelukkig nog niet naar huis, onze volgende stop is Castegliano d'Intelvi. Een klein dorpje in de bergen op 5 kilometer van het Comomeer.
Onderweg besluiten we te stoppen in Ambra, Toscane. Twee jaar eerder waren we daar al eens en ontmoette bij toeval een bijzondere man (
het verhaal lees je hier). We achterhaalden elkaars adressen en stuurden de voorbije jaren kaarten, foto's en kalenders over en weer. De man heet Nicola en we waren erg benieuwd hoe het met hem gaat en daar reden we graag een stukje voor om.
We parkeren de auto in Ambra en het is alsof we nooit zijn weggeweest. Na een cappuccino bij Bar della Piazza wandelen we naar de groene poort waarachter de tuin van Nicola verscholen ligt. Een vrouw komt ons tegemoet.
"Wie is Italia?"
Ze herkent ons van de foto's en nodigt ons direct uit om een espresso te komen drinken. Het oude schuurtje heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een stenen tuinhuis met keuken en toilet. Ze verontschuldigt zich dat ze onder de tomaten spetters zit, ze is passata aan het maken.
Ze begint enthousiast te vertellen: "Nicola zou het geweldig vinden jullie weer te zien, hij heeft het altijd over jullie." Maar dan verschijnt een bezorgde blik in haar ogen. "Helaas is hij is er niet, hij ligt in het ziekenhuis."
Daar schrikken we wel even van en onze nieuwsgierigheid naar hoe het met hem gaat groeit met de seconde.
"Nicola heeft veel te hard gewerkt het afgelopen jaar" vertelt zijn vrouw verder. "Hij viert in januari zijn tachtigste verjaardag en moet het eigenlijk eens rustiger aan gaan doen. Altijd maar werken in de tuin, het is veel te zwaar! Hij heeft een infectie aan zijn luchtwegen opgelopen en is in mei met spoed per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Hij kreeg helemaal geen lucht meer."
Het groene hek gaat open en zijn schoon- en kleindochter verschijnen. Ze brengen hun vakantie door in Ambra en begroeten ons hartelijk. De bambini hebben elkaar snel gevonden, ze rennen door de tuin, bewonderen de kuikens en knuffelen met de tamste poes ooit.
"Het komt wel weer goed met Nicola, hoewel hij nog flink moet herstellen. Daarom ligt hij nu in een kliniek in Como, daar zijn de weersomstandigheden ook gunstiger." Enigszins opgelucht proberen we in ons beste Italiaans (plus handen en voeten) uit te leggen dat we onderweg zijn naar het Lago di Como en niet ver van de stad Como verblijven. "Zouden we hem mogen bezoeken?"
Dit moet geen probleem zijn volgens de schoondochter en Nicola's vrouw pakt de telefoon.
"Raad eens wie hier op bezoek zijn?" We horen Nicola door de hoorn schreeuwen. Pluk al het groente en fruit dat rijp is uit de tuin! Met tassen vol geluk, verse groenten en fruit vervolgen we onze weg richting Como.
