La Rosa

Een klein jongetje staat te zwaaien en Cindy vraagt of ik hem gezien heb. We fietsen zij aan zij door Noord-Holland tijdens de 18e edtitie van de Ride for the Roses. Een fietstocht over 100 kilometer in de strijd tegen kanker waaraan iedereen kan meedoen. In Aalsmeer stonden 9.000 deelnemers aan de start om geld in te zamelen voor KWF kanker bestrijding. Aan de finish voor iedere deelnemer een roos die symbool staat voor een morgen voor iedereen.

La vita é Bella fietste mee, want het leven is mooi en ook wij wensen iedereen een morgen. Daarnaast hebben wij helaas goede redenen. We fietsten voor Leo, Joke & Micha, oma Toedeloe, opoe, opa, ome Jan, tante Carla, ome Wout, de vader van Lara, de vader van Gijs, de zwager van Paul,  de vrouw van Jan, de vader van Freek. Voor iedereen die ons lief is. Want tja, wie krijgt er niet mee te maken, dichtbij of ver weg. Ruim een derde van de Nederlandse bevolking overlijdt aan een vorm van kanker en in Nederland is kanker sinds 2008 doodsoorzaak nummer 1. Er is geld nodig voor onderzoek en daar draagt Ride for the Roses op een gezonde manier aan bij.

Tijdens de rit is op de shirts af te lezen waarom: Ze vertellen het verhaal van Jill, opa fietst voor haar. Bij een ander een lachend gezicht afgedrukt op het wielershirt, met daarop een datum in het verleden. De ferme trap die de persoon voor je doet krijgt ineens een hele andere betekenis. Ruggen gebogen over het stuur, hoofden in de wind, de gedachten bij vrouw, kind, ouder of collega. Iedereen heeft een verhaal, hoe triest ook. Eigenlijk een vreemd en tegelijk heel bijzonder gevoel van saamhorigheid. Langs het parcours staan overal mensen te klappen, te juichen te bedanken al dan niet met een spandoek. Kippenvel! 100 kilometer lang kippenvel! Voor het startschot klonk symbolisch The Rose van Bette Midler door de immense hal van de bloemenveiling, stilte overheerste. Het fietsen is eigenlijk bijzaak.

En dat jongetje dat naar ons zwaaide? Dat jongetje stond daar met een grote glimlach en ook hij klapte. Hij had een kaal hoofdje en een slangetje in zijn neus. De leeftijd van onze oudste dochter...


PS. Aan de finish ontving iedereen naast een roos een Rabobank tasje met wat promotiemateriaal en een tros tomaten erin. Volgens onderzoek werken tomaten preventief tegen kanker. We maakten er op maandag een heerlijke, gezonde en simpele pasta mee. 4 Het leven! La Vita è Bella!

Voor 4 personen
- 350 gram penne
- 1 teen knoflook (in dunne plakjes gesneden)
- 1 kleine ui (gesnipperd)
- 1 courgette (in kleine blokjes gesneden)
- 1 blik tonijn op olijfolie (160 gram)
- 300 gram Prominent Salato tomaten (in partjes gesneden)
- peper en zout

Breng een grote pan met water aan de kook voor de pasta. Zet een kleine pan op het vuur en giet de olijfolie uit het blikje tonijn af in de pan. Verhit de olie en fruit daarin de ui en knoflook tot ze zacht zijn (niet laten kleuren). Voeg dan de blokjes courgette toe en gaar deze onder regelmatig omscheppen. Kook ondertussen de pasta al dente in gezouten water. Voeg de tomaten toe aan het groentemengsel en verwarm deze een minuut of 5 mee. Maak tot slot de tonijn los met een vork en roer deze er doorheen en verhit kort mee. Giet de pasta af en meng de pasta met het groentemengsel. Serveer in diepe borden.
Buon appetito!

Grotto Gigante

Afgelopen zomer waren wij te gast in de regio Friuli Venezia Giulia in Noord- Oost Italië (lees hier de blog). Het is daar niet alleen prachtig aan de oppervlakte, ook onder de grond is ontzettend veel te beleven. Friuli Venezia Giulia  heeft dan ook de hoogste grotdichtheid van Europa. Met een kleine 5000 exemplaren beschikt zo’n beetje elke vierkante kilometer over twee grotten. De Grotto Gigante (niet ver van Trieste) in Sgonico is ongetwijfeld de bekendste. En deze grot doet zijn naam eer aan: Hij is gigantisch!

Na een cappuccino op de camping aan de kust vertrekken we richting Sgonico. De slingerachtige wegen door de Friulaanse heuvels nabij de Sloveense grens zijn prachtig en we passeren dorpje na dorpje zonder ook maar iemand tegen te komen. Goed voorbereid als we zijn wandelen we -na de biglietti gekocht te hebben bij een uitermate vriendelijke signore- de grot in. Om ons heen mensen in lange broeken en vesten geknoopt om de schouders. En wij? Zomers gekleed in korte broek, jurkjes en dunne t-shirts. Het is immers 33 graden buiten en dan vergeet je weleens even dat er in een grot een constante temperatuur is van 11 graden. Dat weerhoudt ons niet... We volgen de gids en dalen de 500 treden af.

‘Papa, papa…’ gillen de meiden.
‘Zitten er dinosaurussen in de grot?’
Hun stemmen galmen door de immense ruimte en overstemmen zelfs de gids.
'Sssst! Niet zo gillen meisjes, dat is niet aardig voor de signora'
'Er zijn inderdaad dinosaurussen in de grotten en die liggen lekker te slapen, dus zachtjes praten anders worden de dino's wakker.'  Vervolgt Cindy.

Ondertussen vertelt de gids verder in Italiaans/Engels dat de Grotta Gigante in 1840 werd ontdekt door Antonio Federico Lindneren en pas bijna vijftig jaar later, in 1908, werd opengesteld voor het publiek. De uitzonderlijk grote omvang zorgde in 1995 voor een notering in het Guinness Book of Records als 's werelds grootste toeristische grot. De afmeting: maar liefst 98,50 meter hoog, 76,30 meter breed en 167,60 meter lang. De vloer en het plafond bedekt met indrukwekkende stalactieten en stalagmieten die gevormd zijn door eeuwen heen. Che spettacolo!

We vervolgen onze weg verder naar beneden, trap voor trap.
‘Mama? Waarom zijn de treden nat?' Vraagt Lara nieuwsgierig? 'Is dat dinosaurus plas?’
‘Ja, dat is inderdaad dinosaurus plas’ en ze richt zich tot Giulia, die al duimend op haar arm zit rond te kijken in de schemering. ‘Dat is van dino's die naast het potje doen plassen!’ Giulia geeft geen kick, maar Lara en Italia moeten er hartelijk om lachen.

Als de gids haar verhaal halverwege de grot vervolgt en er mensen doorheen praten, fluistert Italia met grote ogen: "Ssst, de dino's slapen..."