La Fattoria degli Animali

De haan kraait als de eerste felle zonnestralen zich naar binnen dringen door de smalle kieren in de houten luiken. Een paar meter verder staan de jonge koeien zij aan zij te smullen van het hooi, terwijl de poes nog altijd lui voor de deur van de bed & breakfast ligt. Verder intense stilte. Slechts de wind die zachtjes over de weilanden van Emiglia Romagna waait.

We zijn op een bijzondere plek beland, op een boerderij tussen de koeien en het hooi, met glooiende heuvels als vergezicht. Op een plek waar stil echt stil is en donker echt donker. Een plek waar je helemaal tot rust komt en je realiseert dat je eigenlijk helemaal niet veel nodig hebt.
Een grazende koe, een razende tractor, een miauwende poes... We hadden eigenlijk maar van één ding spijt: Waarom hadden we hier niet meer dan twee dagen geboekt?

 

La Fattoria degli Animali in het dorpje Basilicanova, niet ver van Parma, wordt beheerd door de uitermate vriendelijke broers Michele en Aristide Bianchi. De boerderij werd in 1940 gebouwd door de grootouders van de fratelli. Toeristen zijn schaars op het platteland. In de dagen dat wij er verbleven zagen we niet één buitenlands nummerbord, de taal louter Italiaans. Heerlijk! 

De bed & breakfast is gevestigd in een losstaand gebouw op de boerderij dat vroeger werd gebruikt voor de opslag van materialen en later is omgebouwd tot woonhuis. Met een ruime woonkeuken en woonkamer (met piano), drie karakteristiek ingerichte slaapkamers en een badkamer ontbreekt het je aan niets. In de ochtend staat er heel verse melk, water en een eenvoudig Italiaans ontbijt klaar. Geweldig toch?

Als we willen vertrekken mogen we niet weg voordat we nog een uitgebreide rondleiding hebben gehad. En daar zijn we maar wat blij mee! Trots laat Aristide de oude zwart wit foto's zien uit de tijd dat de boerderij net gebouwd was. Hun grootouders (en later ook hun ouders) beheerden de boerderij enkel en lieten anderen het werk doen. Maar tijden zijn veranderd en de broers werken hard om alles gedaan te krijgen en hebben weinig personeel. Toch is de unieke sfeer behouden gebleven, of eigenlijk zelfs verbeterd. Zo is het in Italië gebruikelijk de koeien op stal te houden, maar sinds Michele in Nederland is geweest wil hij niets liever dan de koeien vrij in de wei zien rondlopen. Er is dan ook een ruime wei waar de koeien vrij kunnen rondlopen. "Als ik de koeien buiten zie ben ik blij" vertelt Michele met een glimlach van oor tot oor.

Er zijn op de boerderij ongeveer 300 koeien, waarvan er 100 melk geven en de overige nog jong of zwanger zijn.  De melkopbrengst wordt volledig gebruikt voor de productie van de befaamde kaas Parmigiano Reggiano. Om de hoge kwaliteitseisen te halen is er veel aandacht voor de voeding en de verzorging van het vee.

We complimenteren de broers meerdere malen met deze fantastisch mooie plek. Ze zijn zelf nog niet helemaal tevreden en zijn druk bezig er een nog mooier geheel van te maken. Wel moeten ze toegeven een goede reputatie te hebben en veel gasten te ontvangen. Er staat binnenkort zelfs een bruiloft gepland op de boerderij. Aristide vindt het maar vreemd "Wie wil er nu trouwen op een boerderij?" Eerlijk gezegd zouden wij het wel weten als we nog eens in het huwelijksbootje zouden stappen!

Michele is inmiddels druk aan het bellen met de fattoria waar hun melk verwerkt wordt tot Parmigiano Reggiano. Hij probeert ook daar een rondleiding voor ons te regelen. Aristide vertelt ons ondertussen alles over het proces. "Hebben jullie wel eens een hele kaas gezien? Die zijn ongeveer 40 kilo, en om 1 zo'n  kaas te maken is wel 600 liter koemelk nodig." Het meest indrukwekkende is volgens Aristide de ruimte waar de duizenden kazen liggen te rijpen. Minimaal twaalf maanden, want dan pas (en als het uit deze regio komt) mag het de naam Parmigiano Reggiano dragen. Bij 16 maanden is de kaas pas echt perfect!

Helaas is er momenteel niemand beschikbaar die ons kan rondleiden....
Nog een goede reden om terug te keren dus!

Meer La vita è Bella? Volg ons op Facebook en Twitter.

Roma con i bambini

Roma, non basta una vita! Een leven is niet genoeg, luidt het gezegde. In huize La Vita è Bella vonden we het weleens tijd worden dat de bambini kennismaakten met de eeuwige stad. Nu ze 3, 4 en 6 zijn hebben ze nog een heel leven voor zich om er zoveel mogelijk van te ontdekken. Vanuit ons onderkomen in Bolsena, Noord Latium, is het een kleine twee uur rijden naar het centrum van Rome. "Met 3 kleintjes naar zo'n drukke stad en ook nog eens met de auto? Is dat wel verstandig?" kregen we vooraf nog weleens te horen. Maar niets is minder waar, Rome is prima te doen met de auto - rijd wel assertief en met het verkeer mee - en parkeren hoeft echt geen probleem te zijn. Wij parkeerden in Parcheggio Ludovisi op 5 minuten lopen van de Spaanse trappen.

En de bambini? Die hadden de dag van hun leven!

Dat Rome erg leuk is om te bezoeken met kinderen wisten ze bij Ciao Tutti al lang natuurlijk. De pret begon al tijdens de heenreis bij het voorlezen van de verhalen uit de Ciao Tutti Citywalk 'Rome met kinderen'. Een handzaam boekje met een route van 4.5 km langs tal van bijzondere bezienswaardigheden met daarbij geweldige anekdotes voor de kleintjes én de groten. Na het voorlezen bleven er vooral vragen achter bij de bambini: "Hoe kan het dat die mond onze hand eraf bijt? En waarom vermoordde de ene broer de andere en hoe deed hij dat? Ze hadden toch ook samen de stad kunnen leiden? Hebben die jongens alle huizen zelf gemaakt in Rome?" Ook nog een heel belangrijke vraag of ze lipgloss verkopen in Rome (tja, het blijven wel meiden natuurlijk).

Andiamo!

Vanaf de Spaanse trappen, die momenteel gerestaureerd worden, vertrekken we richting het Piazza Navona. Via straatjes met exclusieve modezaakjes, de prachtige Chiesa di Sant'Antonio dei Portoghese en diverse leuke pleintjes belanden we tussen de fonteinen en de schilders. Wat een ruimte! "Maar... Waar is die olifant nu?" Op naar het Piazza della Minerva dus, het begin van de Citywalk. Daarna wandelen we het Pantheon binnen, waar de meiden het meest onder de indruk zijn van het gat in de enorme koepel van 45 meter doorsnede (de Oculus) en de vloer met de gaatjes erin. Buiten ontcijferen we het geheimschrift boven de ingang van het Pantheon en vervolgen onze weg richting het Piazza Sant'Ignazio. In de gelijknamige kerk ontrafelen we dankzij Ciao Tutti weer een bijzonder geheim.

 

Mangiare
Afgeleid door al het moois om ons heen, dwalen we regelmatig van de route af. Na een omweg nemen we plaats voor de lunch bij een gezellige Trattoria aan het Largo di Torre Argentina.
De huisgemaakte Tonnarelli Cacio e Pepe (een typisch Romeins pastagerecht) kunnen we alvast van harte aanbevelen. Het plein waaraan de trattoria gevestigd is heeft als bijnaam het katten forum, tussen de ruïnes zitten namelijk overal zwerfkatten verscholen. Het is warm en ze liggen lekker lui tussen de opgravingen. Een straatje aan het plein trekt onze aandacht en we dwalen weer af van de route. Door de Via Barbieri, langs het Piazza dei Satiri belanden we op het Piazza Campo dei Fiori, waar het markt is.

Nasoni

Het is warm in augustus. Gelukkig staan er in Rome overal fonteintjes waar je uit kunt drinken, de zogeheten nasoni. Ze danken hun naam aan het feit dat ze wel iets weg hebben van een neus. Als je met je vingers de kraan dichthoudt dan spuit het water door het kleine gaatje aan de bovenkant eruit waardoor je gemakkelijk kunt drinken. Waterpret door de hele stad dus!

Trastevere
Inmiddels zijn we de Tiber overgestoken en slenteren we door de intieme straatjes van Trastevere. Een gezellige wijk ten zuiden van het Vaticaan met veel bars en ristorante. Ook de inwoners van Rome komen hier graag. Het is helaas nog wat vroeg voor een diner, maar een gelato gaat er altijd wel in. We vinden een biologische gelateria aan de Via Cardinale Marmaggi, Fonte della Salute.
Buonissima!

Bocca della verità
En dan is het zo ver! We verlaten Trastevere, steken via de Ponte Palatino de Tiber over en wandelen richting de mond van de waarheid (we zijn nu ook weer terug op de route). Voor de meiden één van de hoogtepunten, de hele dag vragen ze zich al af of hun vingers er echt afgebeten gaan worden. En ze maakten zich best een beetje zorgen, want ze moesten toch wel bekennen dat ze weleens deden liegen. Voor de kerk Santa Maria in Cosmedin, waar zich in het voorportaal het reusachtige stenen hoofd bevindt, staat een enorm lange rij en we bekijken het toeristisch schouwspel door het hek. Een kleine teleurstelling. Gelukkig vinden we later een namaaksteen in de hoek van de Via IV Novembre... Zouden ze hun vingers nog hebben?

Romulus & Remus

We vervolgen onze weg via het Circo Massimo richting het Capitool, één van de zeven heuvels waar Rome op gebouwd is. Na een korte klim met als beloning een prachtig uitzicht op het Forum Romanum, de opgravingen van het oude Rome, belanden we op het indrukwekkende plein. De enorme beelden tegen het paleis trekken de aandacht: "Het lijkt wel of die stenen meneer een selfie maakt! Zou hij ook tegen kietelen kunnen?" We lachen en slaan de hoek om naar een klein monument, wellicht het meest kenmerkende beeld van de stad (de wolf met de twee zuigelingen). We nemen plaats op een bankje in de schaduw. "Wil je het verhaal van de broers nog eens voorlezen?"

Door alle dwalingen van de route is het inmiddels al laat, de zon zakt langzaam weg achter de eeuwenoude gebouwen en we besluiten het Colosseum, waar de Citywalk officieel eindigt, vanaf een afstandje te bekijken. We beklimmen de witmarmeren treden van het statige monument Il Vittoriano, gebouwd ter ere van Victor Emmanuel II (de eerste koning van een verenigd Italië). Hoewel het monument wat omstreden is, heb je er een prachtig uitzicht. Aan de ene zijde in de verte het Vaticaan. Aan de andere zijde het Forum Romanum, het Palatino en het Colosseum.

"Gaan we daar dan de volgende keer naartoe?"

"Dat is een goed idee! Weten jullie eigenlijk wat we moeten doen om terug te keren naar Rome?" De meiden kijken alsof ze vuur zien branden, ze hebben werkelijk geen idee. "Dan moeten we tot slot nog langs de Trevifontein. Als je namelijk met je rug naar de fontein staat, je ogen sluit, aan Rome denkt en met je rechterhand over je linkerschouder een muntje in het water gooit, zal je ooit terugkeren naar Rome."

Arrivederci Roma
Grazie e a presto!

Meer La vita è Bella? Volg ons op Facebook en Twitter

Est! Est!! Est!!!

Hier is het!
('Est' in het Latijn)

Afgelopen zomer verbleven we een aantal weken aan het Lago di Bolsena in het noorden van de regio Lazio (Latium). Een prachtig vulkaankratermeer met daaromheen tal van bijzondere plekjes om te ontdekken (je leest er de komende tijd alles over op deze blog). Nabij het meer ligt het stadje Montefiascone, beroemd om zijn wijn met een wel heel bijzonder verhaal.

La storia
In het jaar 1111 was de Duitse bisschop Johannes Fugger onderweg naar Rome om daar de kroning van keizer Hendrik V bij te wonen. Om er zeker van te zijn in goede herbergen terecht te komen stuurde hij zijn knecht Martin vooruit. Wanneer Martin een goede herberg vond schreef hij 'Est!' op de deur. Schonk de herberg ook nog eens goede wijn, dan zou er 'Est! Est!!' komen te staan. En zo geschiedde!

Echter, vlak voor Montefiascone vond de bisschop een herberg waar 'Est! Est!! Est!!!' op de deur stond geschreven. De bisschop wist dus dat dit een wel heel goede herberg met uitzonderlijk goede wijn moest zijn. Johannes Fugger is nooit in Rome aangekomen.... In plaats daarvan bleef hij in Montefiascone en dronk zich letterlijk dood aan die uitzonderlijk goede wijn. De bisschop ligt ook begraven in Montefiascone. Op zijn grafsteen prijken de worden: 'Est! Est!! Est!!! Propter nimium est hic Io Defuk Dominus meus mortuus est' (Hier is het! Na een overdaad aan Est is mijn meester Johannes Fugger hier gestorven). Nog steeds wordt er ieder jaar een vat wijn over zijn graf geleegd.

Wij kwamen wel aan in Rome en dat niet alleen. We sliepen tussen de koeien, zwommen in de Tyrreense zee, wandelde door een stad vol met duiven, belandde in een heus zwaardgevecht, klommen naar een stervende stad, dwaalden door een heilig bos... Verhalen genoeg: Houd La Vita è Bella in de gaten dus!

 

Deel en win
Ook namen wij een fles Est! Est!! Est!!! voor jullie mee vanuit Montefiascone.
Deel dit bericht op Facebook en like onze pagina als je dat nog niet gedaan hebt (delen op Twitter mag natuurlijk ook). 
Op zaterdag 10 september zal een vakkundige jury, bestaande uit de bambini, een winnaar kiezen. Salute!

Update 10 september: ...Tromgeroffel.... De bambini kozen Wilma als winnaar! Zij blogt er overigens aardig op los en dan met name over Italiaans eten. Kijk maar eens op Kookgek Wilma.