Osteria Sottoriva

De afgelopen weken schreven we al over onze avonturen in Verona. Over het Campo Giochi en de beklimming van de Torre dei Lamberti. En na een drukke dag is het natuurlijk tijd voor La Cena, het diner. We lopen dwars door het centrum van Verona en volgen uiteindelijk de Adige, de rivier die sierlijk door Verona kronkelt. 

Onder één van de bogen in de Via Sottoriva houdt Cindy plotseling halt. ‘Dit is de Osteria waar we vorig jaar wilden eten.’ Ze weet het zeker! Ruim een jaar geleden liepen we langs deze plek, het zat er vol met Italianen. Eén blik op de borden en de tevreden gezichten van de gasten was genoeg. ‘Hier gaan we een volgende keer eten!’

In Osteria Sottoriva heeft de tijd stilgestaan. Geen menukaart, dure aperitivo of aanspraak in het Engels of Duits. Nee, puur! De menukaart is een handgeschreven bordje met daarop de gerechten van de dag en ze serveren ‘solo aqua, birre e vino.’

We twijfelen geen seconde en gaan naar binnen waar aan de vier tafels plaats is voor in totaal achtien gasten. Twee tafels zijn al bezet. Een oudere man geniet van een glas wijn en knikt ons vriendelijk welkom, een vader met twee kinderen drinkt net zijn glas leeg en vertrekt. 

‘Grazie, Arrivederci.’

‘Buonasera.' De goedlachse uitbaatster begroet ons enthousiast. Pakken jullie de grote tafel, dan hebben jullie de ruimte met de kinderwagen.’ Giulia ligt hierin te slapen. Lara en Italia krijgen gelijk een kleurplaat en stiften om mee te kleuren. Ook krijgen ze een aai door hun blonde krullen: ‘Tutti Biondi!’ roept de vrolijke vrouw uit. ‘Che belle, complimenti!’ en loopt terug naar de bar. 

Vier jongeren komen binnen om een aperitivo te nemen. Ze bestellen een fles witte wijn van de streek en beginnen druk te kletsen over vanalles en nog wat. Aan de lege tafel tegenover ons schuiven twee oudere mannen aan. De ene man is kaal en ziet er wat vermoeid uit, de ander heeft donker haar, een ruwe baard en is wat jonger. De kale man vertelt dat hij zelf ook 3 dochters heeft en complimenteert me met mijn mooie gezin: ‘Echte mannen maken meiden!’  

De mannen bestellen een karaf rode wijn en beginnen een spelletje schaak. De man met het donkere haar schenkt de glazen in en ondanks dat ze helemaal in het spel opgaan hebben ze nog altijd oog voor die blonde meisjes die alle aandacht van het peroneel en gasten opeisen. 

Een derde man komt binnen en blijft staan bij de tafel van de twee schakende mannen, hij kijkt in stilte naar hun spel. De man met het donkere haar is aan zet, 1 minuut, 2 minuten, dan een diepe zucht. ‘Giovanni!’ zegt hij kortaf. Hij kijkt niet op, pakt enkel de inmiddels lege karaf en strekt zijn arm richting Giovanni. ‘Ga wijn halen, pak voor jezelf ook een glas, ga zitten en houd je mond.’ 

Zonder aarzelen loopt hun vriend naar de bar. De man met het donkere haar doet zijn zet en zucht nog eens diep. 

Giovanni komt terug met een volle karaf rode wijn, schenkt de glazen vol en geniet in stilte van de wijn en het schaakspel van zijn vrienden.

Ook wij genieten van het heerlijke eten, de sfeer en de goede wijn. Lara en Italia eten samen de huisgemaakte lasagne, Cindy de vitello tonato, ik de tartaar met rucola. We bestellen er nog wat verdure bij. Giulia ligt nog altijd te slapen in de kinderwagen.Ook voor ons lijkt de tijd stil te staan, een maaltijd die voor altijd zou mogen duren. 

Voldaan slenteren we terug door de straten en over de pleinen van Verona. Het Piazza dei Signori is leeg, enkel Dante waakt over het plein en de terassen. Op het Piazza delle Erbe is het vergeleken met overdag helemaal rustig, de toeristen zijn naar huis of hun hotel. De Torre dei Lamberti glimlacht nog een keer naar ons en we slaan de Via Mazzini in. De winkels zijn dicht, de luiken naar beneden, er paraderen enkel wat Italiaanse stellen die zich opmaken voor de avond. Nu is de Via Mazzine op zijn mooist.

Eros Ramazotti trapt zijn concert af in de Arena. 

Luid gejuich. 

Verona gaat uit zijn dak. 

We werpen nog een laatste blik op de Arena en sluipen de stad uit. 

‘Grazie Verona, a presto!’

Campo giochi

Net over de Ponte Scaligero in Verona ligt het Campo Giochi, een afgesloten speeltuin die gelukkig

nog niet is ontdekt door de toeristen. Er is een verkeerstuin, er zijn glijbanen, schommels, wipwaps... Eigenlijk alle speeltoestellen die je maar kan wensen als kind en genoeg voor urenlang vermaak.

Aan het einde van de middag schijnt een laaghangende zon door de bomen in het park. Moeders en oma’s rennen achter de kinderen aan of maken een praatje. De sfeer is ontspannen, de tijd lijkt er stil te staan. 
Lara en Italia rennen direct naar een soort draaimolen. Niet meer dan een metalen schijf met een handwiel in het midden en rondom bankjes met een metalen railing. Als je aan het handwiel draait komt de carrousel langzaam in beweging. 

Het is een populair speeltoestel bij de Italiaanse kinderen, klein en groot springen erop en eraf. De grotere kinderen zwengelen het apparaat aan door vanaf de grond aan de railing te sleuren.

Rond en rond.... 

Blonde krullen en twee lachende gezichtjes komen keer op keer voorbij. 

´Sneller, harder!´ 

Een Italiaans meisjes met lang donker haar draait aan het handwiel alsof haar leven ervan afhangt. Italia heeft haar armen stevig om de railing geklemd, ze gilt het uit van plezier. Ze weten van geen ophouden, ´nog een keer, nog een keer!´ 

Weer een zwengel. 

De taal van spelen is voor alle kinderen gelijk. Ongecompliceerd en onbevangen. 

Rond en rond...

Torre dei Lamberti

Niet alleen verstand komt met de jaren, ook angst. Vroeger was je misschien nergens bang voor, klom je overal op en af en kende je geen gevaar. De laatste jaren is het anders. Misschien is het hoogtevrees of wellicht speelt de verantwoordelijkheid voor het gezin een rol.

Zo had ik een weeïg gevoel in mijn benen toen ik de railing van de trap losliet en rustig naar de rand liep. Italia en Lara stevig aan de hand, Giulia in een draagzak. De meisjes hadden nergens last van en versnelden hun pas. Lara stak haar hand door de spijlen en wees naar een groot gebouw. Italia rende de andere kant op van de toren om hetzelfde te doen, Cindy kon haar nog net vastpakken. We waren niet bepaald op ons gemak, ons hart klopte in onze keel. Voorzichtig keken we samen over de rand. 

‘Wat een uitzicht!’

Torre dei Lamberti is gebouwd tussen 1172 en 1464 en grenst aan de sfeervolle pleinen Piazza delle Erbe en het Piazza dei Signori midden in Verona. De stenen en metalen trappen leiden naar 84 meter hoogte en een prachtig uitzicht over de stad. Er is later ook een lift ingebouwd waarmee je het grootste gedeelte van de trappen kunt overslaan. Het laatste gedeelte neem je de metalen trap en klauter je omhoog tussen de vier immense torenklokken met onder je slechts een flinke diepte.

Terwijl we staan te genieten van het uitzicht klinkt er muziek, het komt uit de Arena. Het is geen opera zoals normaal in de zomermaanden wordt opgevoerd. Het klinkt als popmuziek. Een hele bekende stem vult de lucht in Verona. Voorzichtig dalen we weer af en eenmaal beneden vervolgen we onze tocht door de straten van Verona. We nuttigen een lunch aan de Adige in de buurt van de Ponte Pietra bij Cappa Cafè. Dwalen door kleine straatjes en genieten van alles wat de stad te bieden heeft. Ook lopen we langs het colosseum waar tientallen tienermeisjes staan te gillen bij de artiesteningang. ‘Wat is er aan de hand?’  Verbaasd kijken een aantal meisjes ons aan, ze giechelen wat en roepen dan in koor: ‘Eros Ramazotti!’