Drie keer is het me overkomen. Drie keer heb ik niet lekker gegeten in Italië. Ik heb niet bijgehouden hoe vaak ik ergens ben aangeschoven tijdens de talloze bezoeken en vakanties, wel weet ik dat ik vaker uiteten ben geweest in Italië dan in Nederland. Ook weet ik zeker dat de lijst met mindere ervaringen in Nederland een stuk langer is.
Slechts één keer liet ik mijn eten staan. Uit respect voor het restaurant en de gasten die ogenschijnlijk wel genoten van hun maaltijd -hoofdzakelijk pizza en bier- zal ik de naam van het restaurant niet vermelden.
Slechts één keer liet ik mijn eten staan. Uit respect voor het restaurant en de gasten die ogenschijnlijk wel genoten van hun maaltijd -hoofdzakelijk pizza en bier- zal ik de naam van het restaurant niet vermelden.
We bestelden ossobuco en kregen er een flinke berg droog, smakeloos iets bij. We keken ernaar, we proefden, keken elkaar aan en schoven lachend ons bord wat naar achteren. Toch nog een hapje, "Nee! Dit is gewoon echt niet lekker." Even later haalde il cameriere haastig de volle borden van tafel, hij keek niet op. Ik vroeg nog wat het het was. "Polenta" zei hij kortaf en hij vluchtte de keuken in. We bedankten vriendelijk, vroegen de rekening, betaalden en maakten de belofte dat we hier nooit meer gingen eten (het uitzicht was wel prachtig). Polenta dus, niet mijn ding dacht ik nog.
Het was mijn kennismaking en deze kennismaking zorgde ervoor dat ik jaren geen polenta at. Ik overwoog niet eens om het thuis eens klaar te maken of het te bestellen in een ristorante. Buiten dat polenta wat minder goed verkrijgbaar is in Nederland ben ik het ook niet heel vaak tegengekomen op de kaart van (Italiaanse) restaurants in Nederland. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik er geen oog voor had, ik zal er eens op gaan letten. Maar hoe dan ook, polenta was niet aan mij besteed dacht ik.
Jaren later, in 2012, bezochten we Bergamo, Lara net 2 jaar, Italia 9 maanden, Giulia was nog niet geboren. We slenterden door de straten van het oude centrum nadat we de kabeltrein naar boven hadden genomen. Het was half juni en het was rustig. Het was prachtig! Dit was overigens ook het moment dat we beseften dat chiese, palazzi e musei tijdelijk niet geschikt voor ons zijn. De meiden vonden de echo veel te interessant in al die mooie gebouwen en gilden hard door de kolossale ruimten. Dus liepen we uren over de mooste pleinen en door kleine straatjes en steegjes. We keken onze ogen uit. Tot we honger kregen.
Het was mijn kennismaking en deze kennismaking zorgde ervoor dat ik jaren geen polenta at. Ik overwoog niet eens om het thuis eens klaar te maken of het te bestellen in een ristorante. Buiten dat polenta wat minder goed verkrijgbaar is in Nederland ben ik het ook niet heel vaak tegengekomen op de kaart van (Italiaanse) restaurants in Nederland. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik er geen oog voor had, ik zal er eens op gaan letten. Maar hoe dan ook, polenta was niet aan mij besteed dacht ik.
Jaren later, in 2012, bezochten we Bergamo, Lara net 2 jaar, Italia 9 maanden, Giulia was nog niet geboren. We slenterden door de straten van het oude centrum nadat we de kabeltrein naar boven hadden genomen. Het was half juni en het was rustig. Het was prachtig! Dit was overigens ook het moment dat we beseften dat chiese, palazzi e musei tijdelijk niet geschikt voor ons zijn. De meiden vonden de echo veel te interessant in al die mooie gebouwen en gilden hard door de kolossale ruimten. Dus liepen we uren over de mooste pleinen en door kleine straatjes en steegjes. We keken onze ogen uit. Tot we honger kregen.
Op de hoek van de Via Bartolomeo Colleoni vonden we een ristorante. Il cameriere leidde ons naar il giardione waar enkel famiglie Italiane van hun pranzo aan het genieten waren.We bestelden verse pasta met funghi en gnocchi della casa, maar voordat dit geserveerd werd kregen we een klein bordje van het huis. Op het bordje lag een klein hapje, een bergje iets... het had iets weg van polenta. Verschrikt keek ik de dame die het serveerde in de ogen en vroeg wat het was. "Questa è la nostra specialità" antwoordde ze trots. "Polenta Taragna Alla Bergamasca!" Onze gezichten betrokken, we proefden, we lachten, we voelden ons schuldig, we waren gelukkig. "Wat is dit lekker!"
 |
| Polenta vers bereid tijdens het Fesitval del Mais 2013 in Levico Terme (Trentino). |
- 500 gram boekweitmeel (farina di grano saraceno)
- 1.5 liter water
- 400 g branzi (lokale bergkaas, als alternatief Fontina of Gruyere. In kleine blokjes)
- 200 gram boter (in kleine blokjes)
- 1 el zout
Breng het water aan de kook en voeg een eetlepel zout toe. Giet langzaam in een dunne straal het boekweitmeel erbij, blijf voortdurend roeren. Roer nog ca. 45-60 minuten verder en haal dan de pan van het vuur. Voeg de blokjes boter en kaas toe en zet dan de pan weer op het vuur. Verwarm zachtjes nog een paar minuten onder, tja, voortdurend roeren. Serveer gloeiende heet op borden of in kommen.
Buon appetito!
Buon appetito!
