Na regen komt zonneschijn

KABOEM! Het begint flink te onweren. Lara huilt. “Wat is er?” vraag ik bezorgd. Papa moet thuiskomen. Nu! “Hij komt zo thuis lieverd…” “Nee, hij moet nu thuiskomen. Het regent heel hard. Ik wil dat hij er nu is. We gaan hem zoeken!”
“Lara we kunnen toch niet zomaar gaan rijden. Wij weten helemaal niet welke kant hij is opgefietst.

Vroeg in de ochtend, na het ontbijt, ging papa fietsen vanaf camping La Chiocciola in Toscane. Een camping waar de Italiaanse cultuur de overhand heeft, de prijzen normaal zijn en het eten typisch Italiaans is. De meiden hadden de tafel gedekt. Heerlijke brioches, Nutella, jam, appelstroop en onze favoriet "Campagnola" koekjes. Alhoewel Italianen deze koekjes alleen met het ‘colazione’(ontbijt) eten kunnen wij er geen genoeg van krijgen en er gaan dan ook altijd de nodige zakken terug mee naar huis.
Ik bleef met de meiden achter op de camping. “Zwemmen, zwemmen!” Lara en Italia waren het er samen over eens, er moest gezwommen worden. En dat idee was zo gek nog niet met temperaturen boven de dertig graden. Bepakt en bezakt vertrokken wij richting het zwembad. Daar was Lara’s vriendinnetje Eva, afkomstig uit Duitsland. Samen speelden zij tikkertje. Na een aantal uur verkoeling was het tijd om terug te keren naar de caravan, -Papa zal zo wel thuiskomen- onderweg nog even schommelen en glijden in het speeltuintje midden op de camping. Toen begon het te regenen...
En niet zomaar regen, het kwam echt met bakken uit de hemel, donder en bliksem. Ondertussen vroeg ik me af: Björn rijdt toch niet op banden zonder profiel en niet te hard? Als hij maar even schuilt, nu is fietsen echt niet verantwoord.

Lara staat me streng aan te kijken. “Wij gaan gewoon rijden” zegt ze stellig en ze drukt haar handen stevig in haar zij. Om haar gerust te stellen besluit ik met de auto naar de ingang van de camping te rijden. Helaas, hij is nog niet in zicht. Dan toch maar richting Ambra. Ook daar is hij niet te zien. Het regent en onweert nog altijd hard en Lara huilt alsmaar harder. Ik besluit de andere kant op te rijden, richting Bucine. Na een 10-tal kilometer wordt het droog en daar zien wij hem, eindelijk! Een lach verschijnt op het gezicht van Lara en papa lacht verrast terug.
”Papa, je bent niet nat?” zegt Lara verbaasd.
“Nat, waarvan?”
"Het heeft daarnet toch heel hard geregend? Heel de camping is nat. Wij gingen jou zoeken”. “Ik heb helemaal geen regen gehad. Ik reed in een prachtige klim en zag in de verte enkel wat bewolking. Ik had er geen benul van dat dit op de camping was."

Die middag gaan we naar San Gimignano… Wat wij daar beleefd hebben (en aten) lees je in de volgende blog op La Vita è Bella.