Osteria Sottoriva

De afgelopen weken schreven we al over onze avonturen in Verona. Over het Campo Giochi en de beklimming van de Torre dei Lamberti. En na een drukke dag is het natuurlijk tijd voor La Cena, het diner. We lopen dwars door het centrum van Verona en volgen uiteindelijk de Adige, de rivier die sierlijk door Verona kronkelt. 

Onder één van de bogen in de Via Sottoriva houdt Cindy plotseling halt. ‘Dit is de Osteria waar we vorig jaar wilden eten.’ Ze weet het zeker! Ruim een jaar geleden liepen we langs deze plek, het zat er vol met Italianen. Eén blik op de borden en de tevreden gezichten van de gasten was genoeg. ‘Hier gaan we een volgende keer eten!’

In Osteria Sottoriva heeft de tijd stilgestaan. Geen menukaart, dure aperitivo of aanspraak in het Engels of Duits. Nee, puur! De menukaart is een handgeschreven bordje met daarop de gerechten van de dag en ze serveren ‘solo aqua, birre e vino.’

We twijfelen geen seconde en gaan naar binnen waar aan de vier tafels plaats is voor in totaal achtien gasten. Twee tafels zijn al bezet. Een oudere man geniet van een glas wijn en knikt ons vriendelijk welkom, een vader met twee kinderen drinkt net zijn glas leeg en vertrekt. 

‘Grazie, Arrivederci.’

‘Buonasera.' De goedlachse uitbaatster begroet ons enthousiast. Pakken jullie de grote tafel, dan hebben jullie de ruimte met de kinderwagen.’ Giulia ligt hierin te slapen. Lara en Italia krijgen gelijk een kleurplaat en stiften om mee te kleuren. Ook krijgen ze een aai door hun blonde krullen: ‘Tutti Biondi!’ roept de vrolijke vrouw uit. ‘Che belle, complimenti!’ en loopt terug naar de bar. 

Vier jongeren komen binnen om een aperitivo te nemen. Ze bestellen een fles witte wijn van de streek en beginnen druk te kletsen over vanalles en nog wat. Aan de lege tafel tegenover ons schuiven twee oudere mannen aan. De ene man is kaal en ziet er wat vermoeid uit, de ander heeft donker haar, een ruwe baard en is wat jonger. De kale man vertelt dat hij zelf ook 3 dochters heeft en complimenteert me met mijn mooie gezin: ‘Echte mannen maken meiden!’  

De mannen bestellen een karaf rode wijn en beginnen een spelletje schaak. De man met het donkere haar schenkt de glazen in en ondanks dat ze helemaal in het spel opgaan hebben ze nog altijd oog voor die blonde meisjes die alle aandacht van het peroneel en gasten opeisen. 

Een derde man komt binnen en blijft staan bij de tafel van de twee schakende mannen, hij kijkt in stilte naar hun spel. De man met het donkere haar is aan zet, 1 minuut, 2 minuten, dan een diepe zucht. ‘Giovanni!’ zegt hij kortaf. Hij kijkt niet op, pakt enkel de inmiddels lege karaf en strekt zijn arm richting Giovanni. ‘Ga wijn halen, pak voor jezelf ook een glas, ga zitten en houd je mond.’ 

Zonder aarzelen loopt hun vriend naar de bar. De man met het donkere haar doet zijn zet en zucht nog eens diep. 

Giovanni komt terug met een volle karaf rode wijn, schenkt de glazen vol en geniet in stilte van de wijn en het schaakspel van zijn vrienden.

Ook wij genieten van het heerlijke eten, de sfeer en de goede wijn. Lara en Italia eten samen de huisgemaakte lasagne, Cindy de vitello tonato, ik de tartaar met rucola. We bestellen er nog wat verdure bij. Giulia ligt nog altijd te slapen in de kinderwagen.Ook voor ons lijkt de tijd stil te staan, een maaltijd die voor altijd zou mogen duren. 

Voldaan slenteren we terug door de straten en over de pleinen van Verona. Het Piazza dei Signori is leeg, enkel Dante waakt over het plein en de terassen. Op het Piazza delle Erbe is het vergeleken met overdag helemaal rustig, de toeristen zijn naar huis of hun hotel. De Torre dei Lamberti glimlacht nog een keer naar ons en we slaan de Via Mazzini in. De winkels zijn dicht, de luiken naar beneden, er paraderen enkel wat Italiaanse stellen die zich opmaken voor de avond. Nu is de Via Mazzine op zijn mooist.

Eros Ramazotti trapt zijn concert af in de Arena. 

Luid gejuich. 

Verona gaat uit zijn dak. 

We werpen nog een laatste blik op de Arena en sluipen de stad uit. 

‘Grazie Verona, a presto!’